Ontdekkingstocht naar de oorsprong van verlies en verwaarlozing
[Recednsie] Je bent schathemeltje rijk, alles wat je hartje begeert is binnen handbereik, inclusief een minnaar of minnares. Iedereen droomt er wel eens van, maar wat kies je als het gaat tussen geld of levensgeluk? Voor Marie-Claire is de keuze niet zo moeilijk, want haar steenrijke echtgenoot geeft haar weliswaar geld, maar nog veel meer ellende. Dat is reden genoeg om hem uit de weg te ruimen, bij voorkeur door een handlanger, terwijl zij op de golfclub flaneert met vriendinnen. De aanslag is echter een zeperd, de verkeerde legt het loodje, de nare echtgenoot is springlevend. En laaiend, want hij begrijpt al snel hoe de vork in de steel zit. Nu is het Marie-Claire die vreest voor haar leven.
Een aardig gegeven waarmee Boos bloed aftrapt, een thriller die zich afspeelt in het Wassenaarse milieu van miljonairs, waar alles draait om protsen met huizen, auto’s, mode en kunst. Onzichtbaar is Marie-Claires bijster slechte huwelijk dat uitmondt in de wel degelijk zichtbare moord en doodslag.
Boodschappen doen als ultiem hoogtepunt
Het is aan rechercheur Henk om de moord te ontrafelen, de ultieme buitenstaander in dit ondoordringbare wereldje van het grote geld. Hij zit vlak voor zijn pensioen en vreest een toekomst waarin hij hele dagen moet luisteren naar zijn kwebbelende echtgenote, met boodschappen doen als het ultieme hoogtepunt van de dag.
Dit had een eenvoudig, ietwat humoristisch verhaal kunnen zijn over dodelijke listen en lagen in de jetset, overeind gehouden door de sterke, beeldende schrijfstijl waarmee auteur Els Leushuis de lezer over de pagina’s drijft. Maar Boos bloed ontwikkelt zich minder voorspelbaar. De moordzaak is het decor van een verhaal dat zich steeds duidelijker ontpopt als sociaal drama. Alsmaar dieper gaat Leushuis in op de motieven van Marie-Claire, die minder en minder de kille moordenares is van de eerste bladzijden.
Boos bloed heeft deze wending nodig. De moordzaak zelf is weliswaar raadselachtig, maar levert niet genoeg spektakel op om de lezer een paar honderd pagina’s bij de les te houden. Het is al gauw duidelijk dat het schrijfster Leushuis hier ook niet om te doen is. Wat ze laat zien is hoe normale mensen bereid zijn tot extreme daden. Niet in een opwelling, maar met koele berekening.
Rijkdom noch moorddadigheid werken vervreemdend
Marie-Claire is daarvan een goede verpersoonlijking. Het blijft lang gissen of zij doortrapt is of juist een goed hart heeft. Ondanks haar hardheid is Marie-Claire een acceptabele hoofdpersoon. Rijkdom noch moorddadigheid werken vervreemdend, de lezer kan er uitstekend in meegaan omdat Marie-Claire zich bewust is van de buitenissigheid ervan.
In plaats van onderzoek naar de moord uit te pluizen neemt Boos bloed de lezer mee naar de echte Marie-Claire die zich diep van binnen verborgen houdt. Ze minacht de valse vriendelijkheid en de uiterlijke schijn van de rijkelui en is vastbesloten om dit milieu te verruilen voor wat ze werkelijk zoekt. Steeds duidelijker wordt waarom ze koos voor een liefdeloos leven en zelfs bereid was tot moord. Waar het in Boos bloed om gaat is de vraag of iemand het gevecht voor een menswaardig leven kan winnen, als verlies en verwaarlozing er de oorsprong van vormen. Afstand nemen kan, uitwissen niet.
Zo ontwikkelt Boos bloed zich tot een thriller die eerder boeiend dan spannend is en toch ook zwakke plekjes heeft. De onthullingen waarmee de auteur Marie-Claire karakteriseert komen uit de lucht vallen. Nooit een vooraankondiging, nergens kan de lezer lekker meepuzzelen. Maar het einde is zacht en mooi, voor iedereen is er vrede. Ook voor rechercheur Henk, die de moordzaak uiteindelijk kan afsluiten. Ook al is dat niet zijn eigen verdienste.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
