De wildernis in, maar wel gereguleerd
[Recensie] Er is een ragfijn verschil tussen bushcraft en survival. Het laatste is noodgedwongen overleven in het wild, terwijl het eerste de sport is van het overleven in de wildernis. Zoek je vrijwillig die wildernis op en doe je dat met zo weinig mogelijk kunstmatige middelen, dan ben je aan het bushcraften. Mike De Roover doet dat ongeveer zijn hele leven al en biedt met zijn outdoorbedrijf een ‘natuurbeleving’ aan door cursussen wildplukken, survival en teambuilding. Zijn verzamelde kennis bundelt hij nu in dit boek.
Met dank aan de uitgever ziet het boek er goed uit: robuust, met een keiharde kaft en zwaar. Het is niet door de recensent getest maar ongetwijfeld geschikt om tentharingen ermee in kleigrond te jassen. Of je machete met een paar harde klappen door een te splijten houtblok te drijven. Heel praktisch, maar wat kunnen we met de inhoud?
Die hinkt op twee gedachten: onbeperkt de wildernis in maar met beperkende regels. Dat is even jammer als onvermijdelijk. Men kan in deze moderne tijd nu eenmaal niet onbekommerd om zich heen bushcraften omdat er eenvoudigweg niet genoeg bush is om in te craften. Bovendien moeten we voorzichtig zijn met die bush, zodat hij bewaard blijft voor het nageslacht. Die tweeslachtigheid zet regelmatig een domper op het verblijven in de natuur.
Halverwege het eerste hoofdstuk over het stoken van een lekker vuurtje stelt De Roover dit al direct vast: “Bushcrafter zijn heeft ook zijn verplichtingen, dus laten we met z’n allen zorg dragen voor de natuur! Stook bij voorkeur met snoeihout, of gebruikt hout dat komt van verantwoord uitgedunde bossen of exotische soorten zoals Amerikaanse vogelkers.”
Die mitsen en maren zien we door het hele boek terug, wat een beetje afbreuk doet aan het vrije en blije bushcraften. Wat we willen lezen is de avonturier die op zijn waterdichte schoenen door ongerepte streken trekt, water drinkt uit kristalheldere beken, wilde forel met zijn vislijn uit de langsstromende rivier ophaalt en die vis ’s avonds boven zijn vrolijk knappende kampvuur met onderweg vers geplukte rozemarijn en zeezout besprenkelt en gaar stooft.
Dat beeld is niet reëel. Er zijn regels, zowel in België waar De Roover opereert, als in Nederland. Daarom, binnen die regels blijvend, zet De Roover een boeiende en instructieve handleiding neer. In helder afgebakende hoofdstukken behandelt hij de elementaire zaken voor het overleven in de buitenlucht. Het al genoemde vuur is een belangrijk onderdeel om te koken, warm te blijven en wilde dieren op afstand te houden. Wildplukken, dus je eigen maaltje uit de natuur bij elkaar zoeken en daarbij weten waar je wel of niet ziek van wordt, is net zo essentieel.
Jagen en vissen volgt, waarbij het daarbij onvermijdelijke doden van dieren inzichtelijk wordt gemaakt met het hoofdstuk:
“Doe het zelf. Een kip slachten. Vegetariërs mogen nu even de andere kant oplezen, maar voor iedereen die liever zelf zijn vlees bereidt in plaats van het te kopen, heb ik hier een paar tips. Een dier doden betekent niet dat je niet respectvol kan zijn, wel integendeel … Het is juist enorm belangrijk respect te hebben voor de dieren waarvan je het leven neemt. Daarom is het je plicht ervoor te zorgen dat het dier zo min mogelijk moet lijden. Daarnaast verplicht je je zelf ertoe niets te verspillen…Als je weet dat dat je niet zal lukken, dan begin je er beter gewoon niet aan.”
Die laatste zin kan één op één toegepast worden op de sport bushcraften zelf. Als je er niet volledig en met het benodigde respect voor gaat, kun je het beter laten. Dit boek vol tips is een prima hulp om je mening daarover te bepalen.
—
Eerder verschenen op Hebban en op Nico’s recensies
