Humorvol en precies
[Recensie] Bungalowparken in Nederland zijn zo´n beetje als de motels van de Verenigde Staten. Alles wat de lieve heer verboden heeft, kun je hier tegenkomen. En juist daar speelt de laatste roman Chalet 152 van de Nederlandse schrijver Anton Valens zich af. Een prachtige vertelling over een jonge student theologie wiens leven tot stilstand is gekomen na een mislukte relatie en een net zo mislukte loopbaan.
In vakantiepark ´t Ezeltje woont Djoeke van ´t Hull als oppasser op het chalet van zijn oom. Werkloos en licht wanhopig nadat zo´n beetje alles hem bij de handen is afgebroken. Als enige bezit een ´lullig Volvootje 340´. Daar zoekt hij zin in het verven van verouderde lantaarnpalen, waardoor hij kennis maakt met de andere illustere bewoners van het vakantiepark.
Ook leert hij daardoor Audrey d´Andreutz kennen. Tussen de twee ontwikkelt zich en relatie. Een weinig hoopvolle relatie. Tussendoor het verhaal van zijn verblijf speelt zich een ayahuasca-sessie af. Een hallucinatorische sessie waarin de taalvaardigheid van Valens tot grote hoogten stijgt.
Tijdens de sessie onderzoekt Djoeke de keerzijde van het leven. Een bijna theologische excursie naar het leven na de dood. Het levert hem uiteindelijk weinig op. Het zijn wel de meest meeslepende delen van Chalet 152. Waarmee niet gezegd is dat de verhalende lijn niet boeiend zou zijn.
Valens toont zich een meester in het beschrijven van een leven van een amper dertigjarige dat op een tweesprong staat tussen volledige mislukking en wellicht toch een rudimentair maatschappelijk bestaan. “Er zal toch wel ergens behoefte zijn aan iemand zoals hij, al is het voor het meest simpele werk”, vraagt Djoeke zich af.
De maatschappij staat ver af van het vakantiepark. Hier wonen mooi geschetste personen die die maatschappij al dan niet gedwongen de rug hebben toegekeerd. Dat geldt zelfs de mooie Audrey. Maar het mooist is natuurlijk het vrijwilligerswerk van Djoeke.
Eigenlijk heeft hij zich per ongeluk opgegeven voor de klus van het schilderen van de verloederde lantaarnpalen. Een klus die hij bijzonder serieus neemt. Minutieus beschrijft Valens dit bijna therapeutische werk. Humorvol en toch precies. Een kwalificatie die voor dit hele boek mag gelden. Het is te hopen dat de aan nierkanker lijdende schrijver het gegund is nog zo´n boek te schrijven.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub Van Alles
Lees ook de recensie van Marnix Verplancke en Jan Stoel
