Een melancholieke debuutroman
[Recensie] In 1838 werden in een klein Frans dorp twee meisjes geboren op precies dezelfde dag. Schaapherder Michel hoorde eerst gehuil vanuit het huis van een jong stel, dat hun eerste kindje Colombe noemde. Even later klonk het gekrijs van een baby uit het huis van de Spaanse bakker, waar Amparo net ter wereld was gekomen. In het dorp fluisterden de mensen dat de schaapherder met één van de twee zou trouwen, ook al was hij twintig jaar ouder. De meisjes zelf gingen het haast geloven.
Christine Van den Hove debuteert met deze mooie roman, maar haar schrijfstijl is al goed ontwikkeld. De zinnen zijn kort en er zijn geen uitgebreide omschrijvingen, wat goed past bij de zwijgzame personages. Toch zie ik het dorp en het gehucht waar de herder woont zo voor me, met de bakkerij, wat huizen, een klooster en een kerkje in een bergachtige landschap bij de grens met Spanje.
In het eerste deel is Michel aan het woord. Hij doet me denken aan Een heel leven Robert Seethaler, dat ook over een man gaat die veel alleen in de bergen doorbrengt. Toch verlangen beide mannen naar een vrouw naast zich. De sfeer is melancholiek en de spanningsbogen subtiel.
Ik zal niet alles verklappen, maar feit is dat Colombe en Amparo elkaar uit het oog verliezen. Na Michel komen zij allebei aan het woord. De jaren zijn verstreken en ze blikken terug op hun leven. Ze groeiden op als waren ze zusjes en hun verwijdering was pijnlijk voor beiden. Het leven bracht niet altijd wat ze hadden gehoopt, maar ze hebben ook veel goede herinneringen. Met weinig woorden worden de emoties voelbaar. Ik vind het zo gebalanceerd en prachtig om te lezen. Het volgende boek van Christine Van den Hove zal bij een grotere uitgeverij verschijnen. Dat heeft ze helemaal verdiend en ik kijk er al naar uit.
—
Eerder verschenen op Lalageleest
