"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Dagen zonder honger

Vrijdag, 25 augustus, 2017

Geschreven door: Onbekend
Artikel door: Sarah Verhasselt

Anorexia door een literaire bril

[Recensie] Een ‘anorexiaboek’ lezen houdt altijd een risico in. Zowel in de jeugdliteratuur als in de volwassenenliteratuur (met vooral vrouwelijke lezers) is het een populair thema: De Hongerheldin van Amélie Nothomb, Ann van Hemmerechts, De eenzaamheid van de priemgetallen van Paolo Giordano… We zouden de literaire personages die aan anorexia lijden, niet te eten willen geven (pun intended). Het risico bestaat dat de lezer al gauw meegesleept wordt in een oeverloos gezeur over afvallen en bijkomen. En uiteraard de psychische mikmak die daarmee gepaard gaat. Ook Delphine de Vigan bezondigt zich af en toe aan deze kwalijke eigenschappen van een roman met dit thema.

Het verhaal begint met een inzicht. Het hoofdpersonage voelt de dood in haar lijf naderen, en besluit daarop om zich over te geven aan het ziekenhuis. Ze legt haar leven bijna letterlijk in handen van ‘hem’, een niet onknappe dokter die haar langzaam maar zeker oplapt. Op de gang van de afdeling gastro-enterologie vindt ze nog meer speciale gevallen zoals haarzelf terug. Er is Fatia, een Marokkaanse die zich uithongert, er is ‘de blauwe’ die dik en klagerig is en er is eveneens ‘de schildpad’, of de etenskar die alle kamers aandoet. Over de oorzaak van dit alles, over de buitenwereld, weten we vooralsnog niets.

Gaandeweg evolueren de personages echter meer naarmate de genezing van het hoofdpersonage vordert. Ongeveer halverwege het boek, in het midden van haar helingsproces, krijgt het centrale personage een naam: Laura. Ook de dokter – tot dan toe ‘hij’ genoemd – krijgt een identiteit en een naam. Dit is tegelijkertijd de sterkte van de roman, de stijl ondersteunt op deze manier mooi de inhoud. Ook de parabels die dokter Brunel tussendoor vertelt, versterken het verhaal.

Wat de stijl betreft zijn we dus niet ontevreden, maar al bij al blijft het verhaal wel erg mager. De oorzaak van alle problemen blijkt een moeilijke gezinssituatie te zijn, gekruid met een drinkende vader, een boze stiefmoeder en een labiele moeder. Echt verrassend is dit niet. En ja, het verhaal van Laura is mooi verwoord en stilistisch knap gebracht, maar dat weegt echter niet op tegen de soms lange beschrijvingen over het ziekenhuiseten, de sondes, de slaapkamers. De Vigan had het verhaal misschien nog meer kunnen uitspitten door ook wat aandacht te besteden aan wat er na zo’n genezing gebeurt.

Boekenkrant

Eerder verschenen op Cutting Edge 


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Dagen zonder honger