Levenslessen in het hooggebergte
Op 23 april (Utrecht) en 30 april (Rotterdam) staat De acht bergen centraal bij DLVAlive. Gasten van de avond zijn de vertalers van de roman, Yond Boeke en Patty Krone. We praten deze avond over Italiaanse literatuur, over het prachtige boek van Paolo Cognetti, over vertalen en over vertalen in duo vorm. Praat je mee? Kijk hier voor meer informatie.
[Recensie] “Paolo Cognetti (Milaan, 1978) is een Italiaanse schrijver en documentairemaker. De acht bergen betekende zijn definitieve doorbraak in Italië. De rechten van het boek werden nog voor verschijnen aan meer dan dertig landen verkocht. Het boek werd zowel met de Premio Strega Giovani als met de prestigieuze Premio Strega bekroond.” Zo’n ronkende aankondiging, en ook nog Boek Van De Maand bij DWDD, lezen dus!
Ik werd niet teleurgesteld. Het verhaal is goed, de thematiek over vriendschap solide, het verteltempo puik, er is sterke interactie tussen de personages, er is drama, humor, vreugde, en bovenal klinkt er liefde door. Liefde voor vriendschap in de stille, hoge wereld van de bergen. De wereld waar de meeste van ons stervelingen nooit komen; een eigen universum waar de twee vrienden Pietro en Bruno zich thuis voelen.
Om twee personen, stadsjongen Pietro en dorpsjongen Bruno, draait het verhaal. Pietro’s vader is ongelukkig in zijn baan en leeft pas op als hij in de bergen kan wandelen. Elke zomer gaat de vakantie dus naar de bergen, meer specifiek het dorpje Val d’Aosta in Noord-Italië, en beklimmen zoon en vader (soms inclusief moeder) menige bergtop. Pietro raakt bevriend met Bruno, een hechte vriendschap. Maar wat als de gebeurtenissen des levens aan die vriendschapsband beginnen te knagen? Houdt de vriendschap stand?
De allereerste alinea laat al veel elementen van de prettig leesbare stijl zien als verteller Pietro herinneringen ophaalt. “Mijn vader had in de bergen zo zijn eigen manier van wandelen. Daar was weinig meditatiefs aan, het was een en al eigenzinnigheid en bravoure. Hij klom zonder zijn krachten te doseren, ging altijd met iemand of iets de strijd aan en als hij het pad te lang vond, klom hij gewoon recht omhoog. Als je met hem mee was, was het verboden te pauzeren en verboden te klagen over honger, vermoeidheid of kou, maar een lied zingen mocht wel, vooral als het onweerde of als er dichte mist hing. En ook joelen als je je over de sneeuwvelden omlaag stortte.”
Cognetti componeert zijn geschiedenis vakkundig. Het verloop van de levenspaden van de twee vrienden wordt op de juiste momenten afgewisseld zodat het verhaal organisch blijft aanvoelen. Pietro is de rusteloze zwerver van de twee. Bruno de honkvaste bergjongen. Dat moet haast wel uit elkaar gaan lopen, en dat doet het ook. Twee levens die verschillend benut worden, maar wie van de twee heeft nu het meest bereikt? De parabel van de acht bergen (hoofdstuk negen) geeft daar een interessante visie op.
Het thema vriendschap is niet exact nieuw in de wereldliteratuur, maar de manier waarop Cognetti het uitwerkt is de moeite waard. Hij laat zien hoe ook de hechtste vriendschap bloot staat aan erosie, wel de moeite van het in stand houden waard is, maar soms door omstandigheden op een laag pitje komt te staan. Of soms gewoon door overmacht stopt.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
