Gelauwerde schrijfster houdt chaotische thriller strak bij de teugel
[Recensie] Auteur C.J. Tudor (roepnaam Caz) wordt in de Engelse pers geroemd als de Britse Stephen King, meesterlijk verteller over het bovennatuurlijke. Zou het alleen gaan om dit onderdeel, dan zakt Tudor door het ijs. De Anderen heeft weliswaar een bovennatuurlijk tintje, maar dat hangt er een beetje bij. Pas op het eind komt er hocus pocus aan te pas, maar meer dan een bijrol zit er niet in.
Dat gaat echter de pret niet drukken, want De Anderen vertelt een fascinerend verhaal. Hoofdpersoon is Gabe Forman, die al drie jaar onafgebroken heen en weer rijdt op de M1, de ruim 311 kilometer lange snelweg tussen Londen en Yorkshire. Hier reed hij drie jaar geleden ook, toen hij werd ingehaald door een auto met zijn dochter erin. Ze klopte op de achterruit terwijl hij zag hoe ze hem riep. Hoewel hij de achtervolging inzette, ontkwam de vluchtende wagen in het drukke verkeer. Niemand die hem geloofde, want Izzy en haar moeder waren thuis vermoord, hun lichamen werden geïdentificeerd bij de lijkschouwing. Tegen beter weten in blijft Gabe geloven dat Izzy leeft. Hij pendelt heen en weer, in de hoop de auto van de kidnapper weer te zien.
Gordijn dat voor het verleden hangt
Het onderwerp maakt vooral indruk omdat Tudor het verbindt met het thema gerechtigheid, het nettere broertje van wraak. Overtuigend laat ze zien dat rechtvaardigheid voor de een het onrecht voor de ander betekent.
Maar het is de opbouw die De Anderen tot een pageturner maakt. Zonder goedkoop effectbejag, want hier ontbreekt het hoge tempo met grote klappers dat zoveel bestsellers kenmerkt. Tudor slaagt erin om drie verhaallijnen in elkaar te schuiven, verteld vanuit het perspectief van drie personages. Ieder hoofdstuk stuwt het verhaal voort, terwijl ook het gordijn dat voor het verleden hangt stukje bij beetje opzij wordt geschoven.
De onthullingen brengen logica in het aanvankelijk vreemde verhaal dat moeite heeft met tempo maken. Gabe die oeverloos over de snelwegen rijdt. Een afgepeigerde, wanhopige man, waar haalt hij het geld voor benzine vandaan? De weinigzeggende introductie van de andere personages, Tudor tart het geduld van de lezer. Wegleggen is er echter niet bij, want De Anderen combineert een rustige, informatieve schrijfstijl met prima cliffhangers. Niet sensationeel, wel verleidelijk. Zoals op het einde van het eerste hoofdstuk, als Gabe gebeld wordt door de politie. Er is nieuws over zijn dochter.
Volharding, oprechtheid, vergeving en racisme
De Anderen ontwikkelt zich tot een verhaal dat heden en verleden gestaag met elkaar verbindt. Daardoor krijgt ook de relatie tussen de personages steeds meer gestalte. Mooi is hoe het inkleuren van de personages zich verhoudt tot de vele informatie die de lezer opgediend krijgt.
Gewaagd is deze opzet wel, want de lezer moet de ene na de andere switch verwerken. In haar gretigheid sleept de auteur er allerlei thema’s bij, die stuk voor stuk meer aandacht waard waren. Volharding, oprechtheid, vergeving en zelfs racisme komen voorbij. Storend is het echter niet, daarvoor gebeurt er teveel.
Ruim honderd pagina’s voor het einde is wel duidelijk hoe een en ander in elkaar steekt. Het wordt nog even spannend of Tudor het boeiend weet te houden, of dat het verhaal leegloopt als een dalende luchtballon. De luchtballon zakt ontegenzeggelijk, maar het verlies aan spanning valt mee. De Anderen heeft nog tientallen pagina’s nodig om de vele losse draadjes aan elkaar te knopen. Gelukkig heeft de schrijfster nog de nodige onthullingen achter de hand gehouden. Ze zorgt uiteindelijk voor een zachte landing. Niet groots, maar wel prettig, zodat de lezer eindelijk rustig kan gaan slapen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
