Laten we allemaal symbolisch appeltaarten voor elkaar gaan maken
[Recensie] Het gebeurt niet snel dat een boek mij echt vanbinnen ontzettend hard weet te raken. Boeken waarbij ik compleet mijn mannelijkheid verlies en verander in een vloeibaar en slap puddinkje? Die zijn er haast niet, maar De Appeltaart van Hoop kreeg het toch voor elkaar. Laat ik alvast zeggen dat dit één van mijn meest favoriete boeken is geworden en dat het diep in mijn ziel sneed. Ja, zo’n impact had dit boek. Ik zou eigenlijk maanden op een ver oord moeten zitten om mentaal bij te komen van dit boek. Dit boek. DIT BOEK.
Het verhaal
Ik had eerst verwacht dat dit boek vooral werd geschreven vanuit het oogpunt van Meg die samen met Stevie zocht naar Oscar, maar dit is niet echt het geval. Ik spoiler niet als ik zeg dat Oscar niet is overleden, aangezien dat al in het tweede hoofdstuk duidelijk is, want je leest ook vanuit zijn perspectief. Je krijgt een groot deel van het boek te horen wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Meg ging namelijk een half jaar geleden met haar familie naar Nieuw Zeeland voor een half jaar, terwijl Oscar in Ierland bleef. De twee hebben een hele hechte band. Hun slaapkamers zijn tegenover elkaar, waardoor ze elke avond met elkaar praten. Meg heeft ook vaak meegemaakt hoe Oscar appeltaarten maakt voor de mensen die dat nodig hebben. Hun kindertijd klinkt zo fijn, maar sinds Meg weg ging zijn er dingen veranderd en uiteindelijk is Oscar verdwenen, waarbij iedereen vermoedt dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Meg en Oscar vertellen allebei aan je wat er in het verleden is gebeurd, zodat je uiteindelijk de reden weet waarom Oscar weg is gegaan. Dit verhaal was zo puur geschreven, vol emotie en liet mij inzien hoe oneerlijk de wereld kan zijn en hoe verschrikkelijk bepaalde mensen kunnen zijn.
Hartverscheurend
Dit boek leerde mij anders ook dat wraak of woede niet de oplossing zijn, maar juist vriendelijkheid ervoor zorgt dat alles weer goed kan komen. De Appeltaart van Hoop is geen dik boek, waardoor ik op de avond zelf het al uit had. Het is ontzettend fijn geschreven, het verhaal is zo aangrijpend, teder, hartverscheurend maar ook troostend. Oscars thuissituatie blijkt niet zo fijn te zijn en het deed mij zo vaak pijn als ik weer een gemene, verdrietige of nare gebeurtenis te lezen kreeg.
Appeltaarten
Het aspect van de appeltaarten vond ik schitterend. Oscar maakt appeltaarten als hij merkt dat iemand het nodig heeft. Zit iemand in de put? Oscar maakt een appeltaart, geeft hem aan diegene en zijn of haar wereld wordt weer even beter en zit weer met wat hoop. Dit deed mij enorm denken aan de keren dat ik zo’n appeltaart nodig had, of juist zo’n appeltaart aan iemand wilde geven die het nodig had. Hoewel ik zelf nooit zulke lekkere appeltaarten als Oscar kan maken, weet ik dat dat ook niet hoeft. De appeltaarten in dit boek staan voor de liefde, hoop en vriendschap die je kan geven aan anderen. Zelfs als de hemel voor jou zonder kleur zit, is er altijd iemand als Oscar in de buurt die jou al het geluk op de wereld zou willen geven, net zoals jij dat anderen zou willen geven. Alle boodschappen die ik haalde uit dit boek wisten mijn wereld helemaal om te gooien, dit boek is één van de boeken die het meeste indruk op mij heeft gemaakt.
Wonderbaarlijk
De Appeltaart van Hoop, een klein maar wonderbaarlijk verhaal vol vriendschap, liefde, ontluikende geheimen, pijn, maar heel veel hoop. Wanneer je tot 1 uur s’nachts een boek leest, terwijl je die dag erna eigenlijk vroeg op moet, maar toch door blijft lezen omdat je echt niet kan stoppen, dan weet je dat je een fantastisch boek aan het lezen bent. Ik hoop dat iedereen dit boek gaat lezen, zodat we allemaal symbolisch appeltaarten voor elkaar gaan maken, zodat de wereld nog mooier wordt dan ooit.
—
Eerder verschenen op www.nerdygeekyfanboy.com
