"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De Biezen

Dinsdag, 8 december, 2020

Geschreven door: Maarten 't Hart, Mensje van Keulen
Artikel door: Quis leget haec?

Herinneringen aan een bijzondere vriendschap

[Recensie] Waarschijnlijk heeft u meegekregen dat de schrijver Maarten Biesheuvel op 30 juli dit jaar is overleden. Zijn vrouw, Eva Biesheuvel-Gütlich was in 2018 al overleden, op 20 november.

De schrijvers Mensje van Keulen en Maarten ’t Hart zijn zo’n vijftig jaar bevriend geweest met De Biezen en kijken in dit boekje terug op die vriendschap. De uitgeverij is Sunny Home, vernoemd naar het karakteristieke houten huis van Eva en Maarten in Leiden. Op het moment dat hun huis te koop staat, ziet de uitgeverij Sunny Home het licht.

Het is geen dik boek, maar 76 pagina’s maar ik wilde het graag hebben om een paar redenen. Ik ben dit jaar begonnen met het complete werk van Maarten Biesheuvel te lezen. Het werk van Maarten ’t Hart ken ik voor het overgrote deel en van beide Maarten’s ben ik liefhebber. Alleen mijn kennis van het oeuvre van Mensje van Keulen schiet nog te kort. Daar komt bij dat ik een door beide schrijvers gesigneerd exemplaar kon verkrijgen.

Is het boekje daarmee de moeite waard? Jazeker. Er staan prachtige foto’s in van de auteurs en van De Biezen. Zeker de laatste foto voor je het boek dicht slaat van hen beiden is er één om in te lijsten; het stel hoort bij elkaar en is dat nu gelukkig weer. Dat blijkt ook uit de herinneringen die in dit boek staan. Mensje van Keulen vertelt;

Boekenkrant

“Eva loopt zo krom. Ik had de neiging ook te buigen om dichter bij haar lieve gezicht te zijn.
Maarten zat op de bank, de plaats waar hij altijd zit. Op de andere bank een dikke, grijze poes en hond Bruno (op Kippie na heetten al hun honden Bruno).
We bleven kort, we zouden Eva wegbrengen naar haar platenclubje. Het was moeilijk om met Maarten te praten, even was er iets van opleving toen ik over zijn werk begon dat in een klassiek gebonden editie bij Van Oorschot zal verschijnen.
‘Maart het duurt nog zo lang’ zei hij.
Hij mag geen whisky meer drinken van Eva, omdat hij grote slokken neemt, en dat met die zware medicijnen.”

Eva als hoedster van Maarten. Het komt ook voor in zijn werk. Maarten wist zich ook niet goed raad meer na haar overlijden, ondanks de goede vrienden om hem heen.

Maarten ’t Hart haalt op zijn eigen kenmerkende wijze herinneringen op aan hun vriendschap. Allereerst ontzenuwt hij de mythe dat ze gebrouileerd zouden zijn geweest. De reden dat hij enige tijd niet meer op bezoek kwam lag aan de hond van de Biezen, Kippie. Die had blijkbaar ooit een slechte, kaalhoofdige baas gehad en kon ’t Hart niet luchten of zien;

“Als Kippie mij op de fiets aan zag komen verviel hij al tot blinde razernij. Eenmaal binnen werd ik besprongen en lukraak gebeten.”

Nog fraaier is de anekdote dat Maarten ’t Hart een Zeer Kort Verhaal hoorde, voorgelezen door de schrijver ervan, A.L. Snijders. Die had van een dame een verhaal gehoord over Maarten ’t Hart en Maarten Biesheuvel, die beiden in een roeiboot aan kwamen varen naar het huis van een cellist aan het water, om samen te gaan spelen. ’t Hart herinnerde zich hier niets van en beredeneerde dit op zijn eigen kenmerkende manier. Hij had namelijk zeer gegronde redenen om niet met ‘Bies’ in een bootje te stappen;

“Dus ik ooit met Biesheuvel samen in een roeiboot? Wat te doen als hij opeens dan wel begint te schoppen, dan wel een oneerbaar voorstel doet? Lastig vluchten in een roeiboot…Dus met Maarten samen in een roeiboot, of welk ander vaartuig dan ook, dat heeft nog nimmer, in de vijfenvijftig jaar dat wij elkaar gekend hebben, zijn beslag gekregen.”

Voor het geval hij zich het toch niet goed herinnert redeneert hij vrolijk nog even door en rekent en passant even af met de heer Snijders.

Het is een mooi eerbetoon aan een mooi echtpaar, waarvan bovendien een deel van de opbrengst ten goede komt aan de J.M.A. Biesheuvelprijs voor de beste Nederlandse verhalenbundel.

Eerder verschenen op Quis leget haec?