"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De Caminomoord

Zaterdag, 18 december, 2021

Geschreven door: Gerard Legerstee
Artikel door: Henk Vlaming

Aandoenlijk ratjetoe van verhaalstijlen drukt het ware verhaal weg

[Recensie] Achter in De Caminomoord staat een sympathiek bedankje van de schrijver aan een aantal mensen die meelazen om verbeteringen aan te brengen. Auteur Gerard Legerstee had misschien nog wat extra tegenlezers moeten inschakelen, dan had zijn boek wellicht de kracht gekregen die in de basis aanwezig is, maar die zelden uit de verf komt. De hoofdpersonen zijn saai, nooit zetten ze de lezer op het verkeerde been. Dat geldt ook voor de slechteriken, die zonder uitzondering onsympathiek zijn, gespeend van elke moraal. Voortdurend gaat het verhaal kabbelen als er weer eens koffie wordt gedronken, een ontbijt wordt weggewerkt of een gezellige wandeling wordt gemaakt. De alledaagsheid werkt als een brandblusser die elk vonkje spanning vakkundig dooft. Alsof Legerstee het vooral niet te gek wilde maken.

Dat is jammer, want De Caminomoord had een knalverhaal kunnen zijn. Het beschrijft de speurtocht van een eenzame man naar de moordenaar die zijn broer doodstak op de Camino de Santiago, een pelgrimsroute in Spanje. De twee broers waren gebrouilleerd geraakt, wat bij Kai gaat knagen als hij beseft dat de relatie nooit meer zal helen. Hij beseft hoe weinig hij weet van zijn enige broer. Dat gemis zet hem ertoe aan om de moordenaar te vinden, een zoektocht die hem nader tot zijn overleden broer brengt. 

Raamloze ruimte met tl-buizen

Dat prikkelende thema doet bijna literair aan, ware het niet dat De Caminomoord even ver van de literatuur afstaat als de Zuidpool van de evenaar. Legio zijn de passages waarin de auteur met wat meer zorg de spanning had kunnen opvoeren.

Hereditas Nexus

Bijvoorbeeld als Kai bij de lijkschouwer komt in een raamloze ruimte met tl-buizen en een paar tafels in het midden. Zo’n bijzondere omgeving vraagt meer aandacht om de lezer deelgenoot te maken van de beklemmende sfeer in een mortuarium. Die tafels bijvoorbeeld, zijn dat bouwpakketjes van Ikea, of obductietafels waar de patholoog een stoffelijk overschot op onderzoekt? Kennelijk zijn er ook geen instrumenten of speciale lampen voor inwendig onderzoek die je in zo’n ruimte mag verwachten. Legerstee vertelt er niets over en vestigt de aandacht op Kai, die zijn neus dichtknijpt omdat het er stinkt. Een naargeestige omgeving, dat staat er dan weer wel, zonder dat de lezer de kans krijgt om die indruk zelf op te doen.

Strenggelovige vrouw

Legerstee doet zijn lezers voortdurend tekort door zijn creatieve ingevingen halfslachtig uit te werken. De strenggelovige vrouw die hij opvoert vertoont nergens het gedrag dat past bij zo’n karakter. De moordaanslagen en achtervolgingen zijn eerder grillig dan spannend. De getroebleerde politie-inspecteur wiens huwelijk al even rampzalig is als het onderzoek dat hij leidt, is daarentegen wel kleurrijk en zelfs humoristisch. 

De Caminomoord is een ratjetoe aan verhaalstijlen, van jongensboekachtige allure en psychologische diepgang naar wildwest en liefdesromannetje. Door die rommeligheid komt het verdiepende thema er niet uit, van twee broers die elkaar kwijtraakten en waarvan de laatst levende probeert de nagedachtenis veilig te stellen.

Desalniettemin is het enthousiasme van de schrijver een pluim waard, evenals zijn creativiteit. Vasthoudend is hij ook, want De Camionmoord is alweer zijn vierde boek. Met zoveel enthousiasme komt er vast nog wel een vijfde boek. 

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles

Boeken van deze Auteur:

Fatale biecht

De Caminomoord