Het beloofde web van intriges lijkt meer op spinrag
[Recensie] Het eerste boek over The Vandiesel Company schreef Dirk Vanderlinden alleen, maar voor dit deel heeft hij de hulp ingeroepen van Beatrijs Vermaercke omdat hij, zoals hij zelf aangeeft in het bedankje, “uit verschillende hoeken te horen kreeg dat vrouwen niet echt geïnteresseerd zijn in automerken en cilinderinhoud”.
De code van Napoleon is prima los te lezen; je hoeft dus niet het eerste deel gelezen te hebben. Voordat het verhaal begint wordt het team (weer) aan je voorgesteld zodat je weet wie wie is en hoe de organisatie in elkaar steekt.
Vanwege de begrafenis van zijn vader moet bestsellerauteur Adorjan Horak naar de Champagnestreek reizen. De streek bevalt hem zo goed dat hij een notaris in de hand neemt om een pand te kopen. Zijn oog is gevallen op een kasteel in Mairy-sur-Marne dat eigendom was van comtesse de Sallacques. Tijdens de bezichtiging van het kasteel doen de schrijver en de notaris een vreselijke vondst. The Vandiesel Company wordt ingeschakeld en er komen lang verborgen geheimen aan het licht.
Het verhaal begint ten tijde van de heerschappij van Napoleon waar de bodem voor de geheimen gelegd wordt. Daarna gaat het verhaal naar de huidige tijd waarbij je schakelt tussen de diverse personages en locaties in korte hoofdstukken. Het nadeel van deze hele korte hoofdstukken en het continu wisselen, zowel van locatie als van persoon als van tijd, is dat je niet echt in het verhaal komt.
Champagne is de rode draad in dit boek. Je reist door de streek en komt meer over champagne en de wordingsprocessen ervan te weten. De schrijfstijl is prettig, maar toch bekoort het boek niet. Het beloofde web van intriges van de flaptekst is meer een spinrag. Het snelle wisselen van de hoofdstukken zorgt ervoor dat de spanning niet opgebouwd wordt. Bij een thriller verwacht je oplopende spanning en plottwists. Daarnaast is het doel van diverse verhaallijnen niet duidelijk. Hier had veel meer in gezeten.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
