"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De dood van Belle

Dinsdag, 23 juni, 2015

Geschreven door: Onbekend
Artikel door: Istvan Kops

Kaal en sober

[Recensie] Ook al heb je nog nooit iets van hem gelezen, de kans is groot dat
je toch ooit iets van Georges Simenon hebt gehoord. Hij wordt tot
een van de grootste schrijvers van de twintigste eeuw gerekend.
Tijdens zijn leven (1903-1989) heeft hij een omvangrijk oeuvre
(zo’n vijfhonderd boeken in totaal) opgebouwd, waaronder zijn
detectivereeks met commissaris Maigret in de hoofdrol. Hoewel hij
met Maigret waarschijnlijk zijn grootste bekendheid heeft
opgebouwd, heeft hij daarnaast talloze psychologische romans
geschreven, waarvan De Dood van Belle er een van is. De Dood van
Belle werd door Simenon in 1951 geschreven en gaat over een
kinderloos echtpaar Spencer en Christine Ashby dat in Lakeville,
Connecticut woont en een tienerdochter van een vriendin in huis
heeft genomen. Wat er met Belle gebeurt in het verhaal laat zich –
gezien de titel – niet moeilijk raden. Al aan het begin van het
boek wordt zij vermoord in het huis van de Ashby’s aangetroffen.
Aangezien Spencer op het tijdstip van haar moord thuis was, richt
de verdenking van de politie zich onmiddellijk tegen hem. Als
gezegd is De Dood van Belle een psychologische roman. Het gaat dus
niet zozeer om wie er verantwoordelijk is voor de dood van Belle
als wel om de psychologische schokeffecten die de moord op het
echtpaar heeft en op de kleine gemeenschap rondom hen heen. Ook al
krijgt de politie het technisch bewijs (aanvankelijk) niet rond, de
last van verantwoordelijkheid drukt zwaar op Spencer. Hij ervaart
bovendien al snel dat het adagium ‘innocent until proven guilty’
holle woorden zijn. In een kleine gemeenschap als Lakeville geldt
precies het omgekeerde. Zeker als je er niet bent geboren en
getogen. Hoe kun je een man vertrouwen die een vrouwelijke tiener
in huis had die niet zijn eigen dochter is? Het verhaal, de
dilemma’s, het wantrouwen, de neergang van Spencer, het wordt
allemaal zonder opsmuk en genadeloos door Simenon naar voren
gebracht. Ook al weet Spencer dat hij niet de moordenaar is, hij
voelt zich schuldig voor wat er gebeurd is. Die schuld hangt als
een loden last over hem heen en bepaalt de donkere toon van het
boek. Het is soms moeilijk om meegesleept te worden door het kale
proza dat door Simenon wordt gehanteerd, maar aan het einde
beklijft het verhaal uiteindelijk wel.

Eerder gepubliceerd op Hebban

Boekenkrant

Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.