Who done it?
[Recensie] “Getipt door het DWDD boekenpanel!” jubelen de aankondigingen. Dat wekt interesse. Na minimaal sneupen hebben we deze thriller kunnen bemachtigen, want ruim voorhanden. Ook uitgeverijen en boekhandelaren volgen het boekenverkoopexploderende effect van een aanbeveling bij DWDD op de voet.
Uitgeverij De Fontein heeft gezorgd voor een uitstekende ‘look en feel’. Zoals dat hoort, staat op de cover van De dood van Harriet Monckton een intrigerend plaatje van een half ingeslapen dorpje, waar in de hoofdstraat zich wat paard-en-wagens zich langzaam voortbewegen. “Een klein dorp in de greep van een mysterieuze moordzaak”, meldt een tekst daaronder.
Haynes gebruikt bij de opbouw van het verhaal een mix van de moderne Scandinavische thriller-school en het goeie ouwe Agatha Christie-protocol. Ze begint modern bij het begin: maak de lezer nieuwsgierig. Dat doet ze in de eerste twee bladzijden, waar we het toekomstige slachtoffer Harriet Monckton beschreven krijgen. Ze is in een wanhopige stemming. Dat blijkt, want ze drinkt na kort aarzelen een flesje gif leeg, sterft ter plekke en wordt door een onbekend blijvend persoon naar een andere plek versleept.
Na deze gek- en nieuwsgierigmakende, net te weinig informatie verstrekkende proloog gaan we het dorpje Bromley in. Daar is ene Frances Williams ongerust aan het worden. Ze stuurt een jongen naar Harriets moeder om te vragen waar ze blijft. Die had Harriet sinds de vorige morgen niet meer gezien: daar is serieus iets mis.
Een paar bladzijden verder wordt Eerwaarde George Verrall geïntroduceerd. Hij wordt bezocht door Mary Ann Monckton, die op zoek is naar haar zus. Hij zegt nogal laconiek, bot zelfs, dat haar zus hier niet is, en Mary Ann gaat verder met haar zoektocht. Haar volgende stop is bij Thomas Churcher, de plaatselijke schoenlapper. Die heeft Harrier ook al niet gezien.
Zo zijn in korte tijd (de volgende stap) Harriets moeder, Eerwaarde Verrall en Thomas Churcher de schoenmaker op de bühne verschenen. Allemaal mogelijke daders met een mogelijk motief. In de daaropvolgende hoofdstukken volgt de schrijfster deze mensen in hun verdere levens, waarbij volgens het beproefde Agatha Christie-protocol langzaam een motief, een moordmethode en een mogelijke dader (maar met genoeg gerede twijfel om toch ook te twijfelen aan die anderen) opdoemen.
Elizabeth Haynes neemt de tijd om de sfeer, omgeving, omstandigheden en stormachtige gedachten die in het dorp rondwaaien, in geuren en kleuren te beschrijven. Dat maakt het boek levendig en voor de lezer beter invoelbaar (de inhoudelijke stap). Bijkomend voordeel voor de liefhebbers: het maakt het boek dikker.
Zoals het hoort, stelt Haynes de grande finale zo lang mogelijk uit (de laatste stap). Zo blijven wij arme lezers aan het touwtje van nieuwsgierigheid hangen en lezen met tranende ogen door om te weten te komen who done it. En al die tijd zit de wetenschap in ons achterhoofd dat dit verhaal gebaseerd is op ware feiten. Dat geeft de zoektocht nog meer diepgang. Koppel dat aan de soepele schrijfstijl die Haynes beheerst, en je hebt een pageturner die niet alleen bekroond is door het boekenpanel, maar ook met diverse prijzen. Ik zeg doen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
