Vreemde vogels in Moelikers wereld
[Recensie] Op 5 juni 1995 17.55 uur vloog een mannetjeseend zich dood tegen het glazen nieuwbouwpaviljoen van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam. Gealarmeerd door de klap was conservator Kees Moeliker er als de kippen bij om het raamslachtoffer in de museumcollectie op te nemen. Wat hij echter toen zag, overtrof zijn stoutste dromen: 75 minuten lang, onderbroken door twee korte pauzes, werd de eend ‘genomen’ door een ander mannetje. Zorgvuldig legde de conservator dit staaltje homoseksuele necrofilie vast, niet vermoedend dat hierin de kiem lag van de hoge vlucht die zijn (schrijvers)carrière een aantal jaren later zou nemen. En die hem zelfs tot aan de tafel van De wereld draait door zou brengen.
Zijn verhaal van de brute verkrachting heeft Moeliker tot in de Verenigde Staten de bijnaam ‘de eendenman’ opgeleverd. Maar hij heeft meer noten op zijn zang. In een verrukkelijk boekje doet hij op lichtvoetige en droogkomische wijze verslag van zijn fascinatie voor allerlei vormen van eigenaardig dierengedrag. Dat hij daarbij en passant ook de vreemde capriolen van de mens de nodige aandacht geeft maakt zijn bundel nog amusanter en leerzamer.
Kraaien die duiven onthoofden, parende buizerds op het balkon van Woody Allens penthouse in New York, stadsduiven die van ijzerdraad een nest bouwen in een destillatietoren van de Esso Raffinaderij, een merel (Gekke Gijs) die onophoudelijk tegen een pui van een huis in Schiebroek aanvliegt: het wemelt van de vreemde vogels in Moelikers wereld.
Maar ere wie ere toekomt. In zijn dankwoord komt de conservator nog eenmaal op hem terug: de eend die onder catalogusnummer NMR 9989-00232 in zijn museum wordt bewaard. De een(d) zijn dood is de ander zijn boek.
—
Eerder verschenen in Intermediair
