De geschiedenis van Marthe

Het gemijmer en gestuntel is vermakelijk

[Recensie] De geschiedenis van Marthe is niet echt een vervolg. Je leest helaas niet hoe het verder gaat met de antiheld Nico ter Waarbeek, maar je kunt de twee boeken wel als een tweeluik zien: zelfde sfeer, zelfde stad, eenzelfde lapzwans als hoofdpersoon en dezelfde prachtige vormgeving van het boek. De schrijver laat aan het eind van het verhaal de mogelijkheid open er een drieluik van de te maken, wie weet, een hele reeks!

Keith is de hoofdpersoon in het verhaal. Hij wordt wakker in een huis dat niet het zijne is, naast een meisje dat er heerlijk uitziet maar waar hij zeker niet te lang aan vast wil blijven zitten. Maar Keith is net weg bij zijn vriendin Hanne en je moet toch wat. Hij is een mislukkeling en noemt zichzelf een sneue Obelix die naast de toverketel is gevallen. Hij moet enorm pissen en strompelt naar de wc. Onderweg wordt hij tegengehouden door de heer des huizes die hem bestookt met lastige vragen: of hij al een eigen huis heeft gevonden, bijvoorbeeld. 

Keith lijkt de wanhoop nabij. Zijn hoofd zit vol en hij stort al zijn gedachten als diarree over de lezer uit. Dee wil hem van alles tegelijkertijd laten vertellen en gebruikt daarvoor een mooi trucje. Keith begint een verhaal over zijn opa, stopt daar weer mee en zegt dat hij het verhaal ook anders had kunnen beginnen, namelijk met dat het uit is met zijn vriendin Hanne. Vervolgens geeft hij een schets van zijn bestaan en vertelt dat hij vol zit met negatieve emoties. Ondertussen moet hij ook pissen. Ik vergeet te vermelden dat we in de eerste pagina’s getrakteerd werden op flarden van een verhaal, een verslag van een dolende geest of een droom.

Door dit veelzijdige begin moet je even de draad zien te vinden in het verhaal. Gelukkig is Keith de verteller. Zijn dag is begonnen en hij legt uit wat zijn gave is. Hij praat met geesten van overledenen. Dit begon met het overlijden van zijn opa. Zijn geest duikt voortdurend op en levert commentaar. Het is een beetje een vies mannetje maar Keith vertrouwt hem wel. Opa helpt hem bij de seances waar Keith zijn geld mee verdient. Hij laat deuren klapperen en kaarsen uitwaaien.

Het wordt snel duidelijk dat de hoofdpersoon een twijfelaar en een slappeling is, maar hij heeft zeker iets sympathieks. Hij zit niet te wachten op al die geesten om hem heen, maar het alternatief is ook niet alles. De enige manier om ze op afstand te houden is drinken. Maar hier wilde hij juist mee stoppen, mede op aandringen van Hanne, waarnaar hij, ondanks haar burgerlijkheid misschien toch naar terug zou willen. Dilemma’s, dilemma’s…

Geregeld duikt er als geest een jonge vrouw met sproeten op, voor het eerst wanneer hij onder de douche staat. Keith raakt lichtelijk opgewonden van haar. De lezer begrijpt dat dit de mysterieuze Marthe moet zijn. Pas in de tweede helft van het boek ontwikkelt de geschiedenis van de dode Marthe zich. Zij wil iets van hem, maar hij zit er niet op te wachten. Dit verhaaltje is eigenlijk wat mager om het boek te dragen. Ik vond dat geen bezwaar. Vooral het gemijmer en gestuntel van Keith is vermakelijk, evenals de manier waarop Daniël Dee zijn hoofdpersoon laat omgaan met zijn gave. Keith beschouwt het niet als iets buitengewoons en maakt, als de goedzak die hij is, er geen misbruik van. Dee speelt mooi met het door elkaar lopen van geesten en levenden, wat grappige scènes oplevert.

Tot slot is het natuurlijk leuk dat het verhaal in Rotterdam speelt en Dee herkenbare elementen uit de stad gebruikt. Zijn kijk op de inwoners is interessant.

“Het viel me weer op dat de mensen in deze stad zo ongekend lelijk waren. Tandelozen en gebochelden waren hier nog volop in omloop. In Rotterdam is daarom het verschil tussen leven en dood zo nu en dan bijna niet op te merken.”

—

Eerder verschenen op Uitgelezen Boeken

Op 29 maart praat Liliane Waanders, literair journalist en columnist van Bazarow bij DLVAlive online met Daniël Dee over zijn roman De geschiedenis van Marthe. Kijk hier voor meer informatie.