Je kunt ook te behulpzaam zijn
[Recensie] Voor de 27ste keer gaat Benedikt aan het begin van de winter de IJslandse bergen in om achtergebleven schapen te zoeken. Al op de eerste pagina’s van De goede herder proef je dat Gunnar Gunnarsson zijn hoofdpersoon moed aan het inpraten is. Dit is nu eenmaal wat hij altijd doet vlak voor kerst. Ook Sigridur, de huisvrouw op de laatste hoeve voor de wildernis, is er niet gerust op. Ze bedelft de dorpelingen, die vertrouwen op de goedheid van Benedikt om ook wat andere klusjes voor hen te klaren, onder sarcastische opmerkingen.
Veel later dan gepland gaat Benedikt uiteindelijk op pad met zijn hond Leo en zijn hamel Knoest. De winter slaat toe, een sneeuwstorm raast over. Met moeite weet Benedikt een hol te bereiken dat hij ooit heeft uitgegraven om in te schuilen, terwijl zijn proviand slinkt. En dan heeft hij ook nog geen schaap gevonden.
Onwillekeurig moest ik aan Hemingway denken toen ik het verhaal las. Een oude man, weliswaar ervaren maar met tellende jaren, die tegenover een natuurkracht komt te staan die sterker is dan hij. Ik bleek niet de eerste te zijn. De associatie blijkt een vast ingrediënt te zijn van beschouwingen over Gunnarssons novelle. Alsof je Hemingway (wiens novelle twintig jaar later verscheen) erbij zou moeten halen om Gunnarsson op te waarderen.
De goede herder is misschien iets minder dwingend geschreven, maar is wel rijker in zijn context. Beide oude mannen slagen er uiteindelijk in behouden thuis te komen, de één met de vis, de ander zonder de schapen. Maar op Benedikt zit een heel dorp gespannen te wachten. Een groepje jongeren is al een reddingsexpeditie begonnen en haalt binnen een dag alle schapen naar beneden. Gunnarsson vertelt veel meer dan het verhaal van één man versus de natuur.
—
Eerder verschenen op Christianjongeneel.nl
