Prachtige trilogie nu gebundeld
[Recensie] In 1994 kondigde De Arbeiderspers met veel bombarie het Nederlandse debuut aan van de Amerikaanse schrijver Cormac McCarthy onder de titel Al de mooie paarden. Nu is debuut een wat merkwaardige titel voor een schrijver die al een aantal meesterwerken op zijn naam had.
Maar goed, ook in de Verenigde Staten was hij niet echt een bekende volksschrijver. Tot aan Al de mooie paarden was McCarthy toch een beetje een ´schrijvers-schrijver´. Daaraan kwam met deze roman over jonge Texanen in het Amerikaans-Mexicaanse grensgebied in een klap een einde. Plots werd hij een gerenommeerd schrijver. Een schrijver wiens loopbaan ook nog eens trekjes van de American Dream had.
In Nederland was het natuurlijk een prachtige kennismaking. John Grady en Lacey Rawlins verlaten het troosteloze Texas te paard richting Mexico en beleven daar een soort van coming of age-avontuur. McCarthy maakt hier zijn reputatie onder schrijvers meer dan waar. Zijn landschapsbeschrijvingen zijn van een schoonheid die onovertroffen is.
Daarbij komt zijn kijk op de mensheid die weinig hoop op een goede afloop biedt. Vergelijkigen met streekgenoot Faulkner zijn niet van de lucht. De Spaanse citaten, het gebruik van de streektaal bewijzen wel dat McCarthy zo zijn literaire helden heeft. Maar hij is wel een van de meest toegankelijke onder zijn collegae.
Na het verschijnen van Al de mooie paarden bleek de roman onderdeel van een trilogie. Met het bijkans nog indrukwekkender De kruising (in deze trilogie De grens) bevestigde McCarthy nogmaals zijn faam als schrijver. Om in Steden van de vlakte een literair meesterwerk te voltooien. De boeken zijn heel goed als aparte romans te lezen, terwijl ze samen een monument vormen.
Onlangs verscheen in Nederland de Grenstrilogie in een voordelige uitgave. Een mooie gelegenheid voor mensen, die hooguit van McCarthy hebben gehoord via de verfilmingen van zijn romans Al de mooie paarden, De weg en Geen land voor oude mannen, om kennis te maken met deze fenomenale schrijver.
McCarthy was voor Amerikanen ook een beetje een raadsel. Interviews gaf hij niet. Zijn boeken moesten maar voor zich spreken. Bekend was wel dat hij zijn eerste romans schreef in diepe armoede. Pas met de grenstrilogie kwam daar een einde aan. Onverwacht kondigde hij plots aan dat hij ter gelegenheid van de verfilming van De weg een interview zou geven, bij Ophra Winfrey.
Het werd een boeiende botsing van werelden. Twee mensen die een diepe bewondering voor elkaar hadden, maar elkaar amper begrepen. Dat hij toestemde in het interview met Oprah kwam volgens McCarthy voort uit zijn waardering voor de TV-persoonlijkheid. Tenslotte presteerde zij het in door miljoenen bekeken shows literatuur onder de mensen te brengen. En nu gaf zij ook nog eens een kijkje in de literaire keuken van een van ´s-lands grote schrijvers.
Zijn reputatie werd in dit land later bevestigd met het in rap tempo vertalen van zijn grote romans Angel (ook bekend als Suttree) en Meridiaan van bloed en later Geen land voor oude mannen en De weg. Na de verfilming van die laatste twee romans is het wachten op de verfilming van Meridiaan van bloed. Maar daar wordt al decennia lang over gespeculeerd.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
