Het is nooit te laat om te durven
[Recensie] Edsel Bronfman krijgt een telefoontje: hij heeft een weekend in een luxe appartement aan het strand in Florida gewonnen. Maar de prijs kan alleen worden gegeven aan een stel. Edsel moet binnen 79 dagen een partner hebben gevonden, anders gaat zijn grote kans voorbij.
Zo begint de grappige, ontroerende en zeer leesbare roman van de Amerikaanse schrijver Daniel Wallace. Hoofdpersoon Edsel steelt meteen de show. Niet alleen is hij wereldvreemd, maar ook onhandig, bang voor veranderingen, 34 jaar, in het bezit van een voorspelbare kantoorbaan, zonder vrienden, en heeft alleen contact met zijn moeder. Met dat leven is hij tevreden, geen complicaties graag. Maar dan wint hij dus die prijs, zijn grote kans.
‘De grote kans’ is de briljante motor van de roman. Wat als je heel graag zo’n prijs wilt? Dan moet je uit je comfortzone. Edsel besluit dat te doen, en komt opeens in de echte wereld terecht. Zwetend knoopt hij voor het eerst een uiterst stroeve conversatie aan met Sheila de receptioniste: “’Fijne dag nog!’ riep Sheila hem na. Maar toen stopte hij. … ‘Ik dacht dat je wegging,’ zei ze, ‘en toen … nou ja, toen ging je niet.’… ‘Tsja,’ zei hij, ‘Ik dacht, ik dacht … waarom stop ik niet even om gedag te zeggen.’ Hij speelde dit op zijn gehoor, improviserenderwijs. Tot dusver ging het goed.”
Het is de eerste stap in het veranderen van Edsel’s zelfbeeld. Kwaad kan dat niet, zijn zelfbeeld kan wel wat upgrading gebruiken: “Hoe hij eruitzag zonder kleren, daar probeerde Bronfman maar niet aan te denken. Hij meed spiegels zoals hij aanstormende auto’s meed.” Achteloze zinnetjes zoals deze brengen een glimlach op je gezicht. Het boek staat er vol mee.
Wallace wikkelt verder het verhaal af volgens de regelen der kunst, door de informatie in nette brokjes toe te dienen. We leren over Edsel dat hij in een troosteloos appartementencomplex woont, een crimineel uitziende buurman heeft en regelmatig bij zijn langzaam dementerende moeder op bezoek gaat. Dat laatste is weer goed voor hilarische situaties, die desondanks waardig verteld worden. En natuurlijk struikelt Edsel van de ene naar de andere amusante of genante situatie, ondertussen een steeds completer mens wordend.
Het is die zoektocht die het boek zo krachtig maakt. En troostrijk: met al die problemen die Bronfman met zijn leven heeft, valt het met de lezer nog wel mee. Het verhaal zelf is interessant omdat het gaat over de loser die zijn cubicle uitkomt en merkt dat de wereld zo gevaarlijk nog niet is. Sterker nog, dat het een mooie plek is. Als je maar de moed vindt om eropuit te trekken. En dat inzicht komt weer wonderwel overeen met het motto in het boek, van ene Franz Kafka: “Voorbij een bepaald punt kun je niet meer terug. Probeer dat te bereiken.”
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
