Over dieren die afwijken
[Recensie] Een aandoenlijk rood haasje, dat het midden houdt tussen een speelgoedbeest en een echt dier, trippelt over de pagina’s van een verhaal dat begint in een Toon Tellegen-achtige stijl:
“‘Wat ben jij eigenlijk?, vroeg de egel aan de haas. ‘Nou, gewoon, een haas,’ antwoordde de haas. ‘Ik geloof er niks van,’ mompelde de egel, en hij verdween.”
De haas wordt bevangen door schaamte als hij ontdekt dat hij geen neus heeft. Hij gaat op zoek naar het reukorgaan en wordt gevonden door een meisje dat zich over hem ontfermt. Ze vindt hem leuk: met zonder neus. De haas is zo tevreden met zijn nieuwe leven dat hij helemaal vergeet dat hij geen neus heeft. “Het meisje hield van hem zoals hij was”. Het vervolg van het verhaal sluit niet logisch aan op die vaststelling want er komt toch een andere neus.
Annabel Lammers schreef het verhaal in het Duits, de taal van het land waar ze woont. Kleine wijze wolf, dat op de longlist voor de prestigieuze Britse Kate Greenaway Medal stond.
De poëtische stijl van de eerste bladzijden maakt al snel plaats voor een verhaal waarvoor te veel woorden nodig zijn. Innemend maar onevenwichtig. Siemensma gaat daar een beetje in mee met haar prenten die niet altijd stijlvast zijn. De donkere achtergrond als verbeelding voor de eenzaamheid van het haasje doet gekunsteld aan, al zijn de prenten op zich indrukwekkend. Meteen daarna ligt haas weer tussen de vrolijke vogeltjes en bloemetjes in het park.
Toch zit er iets in die tekenstijl van Siemensma dat fascineert. Ze weet sfeer te creëren door de figuren die ze afbeeldt en vooral de kleuren die ze kiest. Zwart, rood en blauw voeren de boventoon in de tekeningen die met potlood, krijt en houtskool zijn gemaakt. De perspectieven zijn interessant en ze durft prenten af te breken en met vormen te spelen. Op de laatste prent heeft het haasje veelzeggend plots de steunkleur van het meisje aangenomen.
Siemensma is een illustrator om in de gaten te houden. Ze heeft nog niet het verhaal in de schoot geworpen gekregen waardoor ze echt kan schitteren.
—
Eerder verschenen op Jaap Leest
