Laatste deel Witte-stad trilogie lost verwachtingen niet in
[Recensie] Met De stilte van de witte stad werd de Spaanse bestseller-auteur Eva García Sáenz de Urturi vorig jaar ook in Nederland succesvol gelanceerd. Al snel volgde het tweede deel De riten van het water. Nu is met de Nederlandse vertaling De heren van de tijd het laatste deel van de trilogie De witte stad uitgekomen. Hoewel dit boek ook afzonderlijk te lezen is, is het wel aanmerkelijk interessanter om ook de andere delen gelezen te hebben. Want dat heeft het boek wel nodig: waar De stilte van de witte stad een zeer sterke, originele, en intrigerende literaire thriller was, en de ‘Riten’ daar nog voortvarend op voortborduurde, zakt het niveau met De heren van de tijd’ helaas weg.
García Sáenz de Urturi, in Spanje een topschrijfster met meer dan een miljoen verkochte boeken, blijft in de Heren van de tijd de loopbaan volgen van rechercheur en profiler Unai Lopez de Ayala, bijgenaamd Kraken. Opnieuw wordt de Baskische hoofdstad Victoria geteisterd door een seriemoordenaar. Ditmaal heeft de moordenaar het net uitgekomen boek ‘De heren van de tijd’, dat handelt over de Middeleeuwse graaf van Victoria, Diago Vela, als inspiratiebron gekozen. De slachtoffers vallen op dezelfde wijze, via lugubere middeleeuwse straffen als intonning of inmetseling. Aan Unai de taak om zo snel mogelijk de toedracht te achterhalen.
Verknopen met de misdaad
Waar García Sáenz de Urturi in de vorige twee delen de jeugd en de persoonlijke ontwikkeling van Unai door het rechercheonderzoek weefde, volgen we in deze thriller tegelijkertijd het middeleeuwse verhaal over graaf Vela. Die raakt betrokken in allerlei familiecomplotten en oorlogen. Deze verwikkelingen van de graaf zijn niet onaardig, maar hierdoor mist De heren van de tijd wel de knappe vervlechting van het persoonlijke leven van de rechercheur met de moordzaak, die de vorige delen juist kenmerkte en zo spannend maakte.
Als García Sáenz de Urturi later toch nog Unai’s leven probeert te verknopen met de misdaad, wordt het allemaal wat kunstmatig en geforceerd. En dat is jammer, want in de vorige delen had García Sáenz de Urturi met de duister gebleven verongelukte ouders van Unai nog genoeg open eindjes overgelaten om de hoofdrolspeler opnieuw in een persoonlijk lastig parket te laten komen. Nu blijft de thriller toch een beetje een allegaartje van nieuwe en oude karakters, zonder de cultuur of culinaire tradities die in de vorige delen de thrillers nog een literair cachet gaven.
Te weinig potentiële verdachten
En met een nieuwe moord waarbij er – in tegenstelling tot de vorige twee delen – te weinig potentiële verdachten worden opgevoerd om de lezer echt op het verkeerde been te zetten. Soms is het boek ook onnodig ingewikkeld, met allerlei psychiatrische aandoeningen, die bovendien nog in een warrig web van middeleeuwse stambomen verankerd liggen.
Niettemin heeft García Sáenz de Urturi met De heren van de tijd een verder vlot leesbare, spannende thriller geschreven, met een niet onaardig plot en een weerzien van oude intrigerende karakters. Het is alleen dat na het wervelende debuut van ‘De witte stad’ de trilogie een daverend slotakkoord had verdiend, zoals die bijvoorbeeld wel voorkomt in reeksen van Larsson of Zafón. De heren van de tijd is echter juist het tegenovergestelde: het vervolg dat ofwel beter had kunnen uitblijven, ofwel een ambitieuzere en holistischere uitwerking had verdiend.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De leesclub van Alles