Zelfontplooiing na een burn-out
[Recensie] Bregje Hofstede was een twintiger met een bruisend leven toen ze opeens niets meer kon. Haar lichaam weigerde dienst en na een klein stukje lopen was ze al doodmoe. Ook helder nadenken lukte niet meer, wat funest is voor een schrijver. Bregje is geen uitzondering. Een zogenaamde burn-out komt het meest voor onder vrouwen in de leeftijd van 25 tot 35 jaar. Vaak worden geestelijke oorzaken hiervoor genoemd, maar wat is de rol van het lichaam? Dat geeft immers uiteindelijk aan dat het echt niet meer gaat. In De herontdekking van het lichaam beschrijft Hofstede hoe zij leerde om haar lichaam te gaan zien als volwaardig onderdeel van zichzelf en niet puur als drager van het hoofd. Ze citeert daarbij filosofen en andere wijze mensen, maar nergens wordt het stoffig. Ik blijf maar stickertjes plakken bij de zinnen die ik zo treffend vind.
In het eerste deel van dit dunne boek gaat het over de scheiding van lichaam en geest, die door eeuwen van filosofie en christendom is ontstaan. In de bijbel staat al dat de oefening van het lichaam tot weinig nut is. Aan de andere kant zijn veel mensen, vooral vrouwen, ontevreden bent over hun eigen lijf. Dat is trouwens wél iets van de laatste decennia. Sommigen reageren daarop door er van alles aan te willen veranderen, met kleding, make-up en cosmetische chirurgie. Of met eindeloos diëten en heel gezond proberen te leven. Anderen besluiten dat het lichaam niet interessant is en negeren het, want het gaat immers om wat je denkt en doet en niet om hoe je eruitziet.
Na haar burn-out slaat Hofstede om van het negeren van haar lichaam naar supergezond leven. Ze koopt vers eten en start met meditatie en yoga. Ze leert dat haar lichaam aangeeft wat het nodig heeft, bijvoorbeeld bewegen of rusten. En ze ontdekt dat haar denkkracht hierdoor verbetert. Een heel hoofdstuk gaat over wandelen en hardlopen, want ondertussen kunnen je gedachten de vrije loop nemen en dat is essentieel voor creativiteit. Hofstede noemt het woord infobesitas niet, maar beschrijft wel de kwaal waar wij (bijna) allemaal aan lijden: overprikkeling, continu willen presteren en steeds iets nuttigs doen. Het is te veel van het goede. We noemen het zelfontplooiing en drijven onszelf tot het uiterste, want je moet toch wel het beste uit je leven halen.
Ze eindigt met een hoofdstuk over vrouwen, die vaak beoordeeld worden op hun lichaam. Hofstede schreef dit nog voor de #metoo-discussie, maar het past er naadloos in. Ik voel me soms net een man als ik dat soort dingen lees, want ik heb zelden te maken met opdringerige mannen, maar ik geloof wel dat dit veel invloed kan hebben op hoe je over je eigen lichaam denkt.
Dit boek bevat niet veel nieuws voor mij, maar het is goed om het allemaal op een rijtje te hebben en er weer even bij stil te staan. Het bevestigt dat het goed is om ruimte in je leven in te bouwen, momenten waarop je jezelf even niet volstopt met informatie. De worsteling met ons lichaam is iets waar we allemaal mee te maken hebben en het is fijn om zoveel te herkennen in een verhaal.
—
Eerder verschenen op Lalage Leest
