Gluurder maakt psychiater gek met psychologische spelletjes
[Recensie] Je komt thuis en er ligt een onbekende afstandsbediening op tafel, met een geel papiertje erop waar PLAY op staat. Je drukt op play en op de tv zie je jezelf, je gezinsleden, in je eigen huis, het hele jaar door gefilmd, dag in dag uit. Dat is niet alleen raar, dat is angstaanjagend. Het overkomt psychiater Liam Sandbeek, zijn vrouw en zijn dochter. De vraag is niet alleen door wie ze gefilmd zijn, maar vooral waarom. Wat wil die persoon hen duidelijk maken? Aangezien er verder geen aanwijzingen zijn, moet het antwoord in de filmbeelden te vinden zijn. Ga er maar aan staan.
Wie kijkt er mee?
Bovenstaande setting is een interessant en origineel uitgangspunt voor een thriller. Het gegeven is immers spannend, het bekijken van de filmbeelden is benauwend, het roept vragen op, legt geheimen bloot. Toch vond ik het een hele opgave om de 318 bladzijden uit te lezen. Dat heeft te maken met de schrijfstijl van Kasper van Beek, die nogal breedvoerig is.
Een voorbeeld, waarbij de hoofdpersoon voor de spiegel zichzelf bestudeert: “Zijn bruine haren beginnen het te verliezen van de grijze, die meer en meer terrein lijken te winnen, al is het geheel netjes in een linkerzijscheiding gekamd.” Alleen het eerst deel van de zin was wat mij betreft voldoende geweest.
Of deze verzuchting van de vader over zijn tienerdochter: “Ze is altijd al een moeilijke puzzel voor hem geweest”. Zou het minder erg zijn als ze een makkelijke puzzel was? Kortom, teveel informatie voegt niets toe aan het verhaal, het haalt alleen de vaart eruit.
Onverwerkt verleden eist zijn tol
Inhoudelijk vond ik De honger echter interessant. Na de originele opening ontrolt het verhaal zich vlot in verschillende richtingen. De filmbeelden leiden naar inkijkjes in het leven van de gezinsleden, naar verdwenen meisjes en cold cases. Door flashbacks krijg je inzicht in de gedragingen van de hoofdpersoon. Zijn verleden als beroepsmilitair met uitzending naar Afghanistan dreigt hem constant in te halen. Ook de politieagente die zich met de zaak bemoeit, sleept haar eigen traumatische verleden met zich mee.
Kasper van Beek houdt tot het eind de spanning goed vast. Door het hele boek heen leef je mee met psychiater Liam. Met hem vraag je je af wie er een spelletje met hem speelt. Een spelletje dat bovendien steeds meer morbide kantjes krijgt. Ook het waarom blijft lang duister, de ontknoping is dan ook verrassend. De honger is een spannend boek met een originele inhoud. Maar een iets compactere schrijfstijl had het nog interessanter gemaakt.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
