Hoe ga je verder met leven na bevrijding?
[Recensie] Robbie Waisman, of Romek Wasjman zoals hij toen heette, is één van ‘de jongens van Buchenwald’, een groep van 473 jongens die weten te overleven in het concentratiekamp. Nadat deze jongens zijn bevrijd, worden zij overgeplaatst naar een opvangkamp in Frankrijk.
Men gelooft niet dat deze jongens nog goed terecht gaan komen. Ze zijn op jonge leeftijd in Buchenwald gestopt en hebben er verschrikkelijke dingen meegemaakt. Met als gevolg dat ze nu boos zijn. Boos op hun familie, boos op de Duitsers, boos op de wereld.
Robbie Waisman deelt in dit boek hoe hij, met hulp, zijn pijn wist om te zetten in veerkracht.
Voor altijd ‘asocialen’
De jongen uit Buchenwald gaat niet over de verschrikkingen die Robbie Waisman in Buchenwald meemaakte, maar juist hoe zijn leven was na zijn bevrijding. Hij was slechts negen jaar oud toen hij in Buchenwald terecht kwam. Daarvoor zat hij in het getto van Skarżysko in Polen. Op zijn veertiende werd hij bevrijd. Maar hoe moet je verder met je leven, als je niet weet wat een normaal leven is?
Veel jongens om hem heen werden baldadig en soms zelfs agressief. Professoren spraken uit weinig hoop te hebben in deze jongens en bang te zijn dat zij voor altijd ‘asocialen’ blijven. Door de juiste hulp komt Waisman wel goed terecht.
Waisman vertelt over hoe hij zijn ‘revalidatietijd’ ervaarde en welke uitdagingen en angsten hij had. De jongens aten bijvoorbeeld nog steeds met hun handen, in plaats van met mes en vork. Maar je leest ook over dat zij de juiste hulp kregen en hoop hebben op een betere toekomst.
Aangrijpend relaas
Het verhaal van Waisman is erg aangrijpend. Hij weet de eerste weken na zijn bevrijding niet wat normaal gedrag is en zit daarom erg in de knoop met zichzelf. Je kunt je wel voorstellen dat deze jongens boos zijn op de wereld en dit op een bepaalde manier proberen te uiten.
Ondanks dat het een aangrijpend relaas is, leest het boek wel erg vlot weg. De schrijfstijl is prettig en goed leesbaar doordat de zinnen soepel in elkaar overlopen. Robbie beschrijft duidelijk wat er gebeurde, waardoor je niet achter blijft met vragen en omdat het een persoonlijk verhaal is maakt het dit boek erg emotioneel.
De auteur vult zijn verhaal aan met foto’s van hemzelf, de andere jongens en de hulpverleners. Het gebruik van beeldmateriaal maakt dit boek aangrijpender en persoonlijker, maar je vormt hierdoor wel een beter beeld van Waisman en wat hij heeft meegemaakt. Hij blikt ook terug op herinneringen naar het leven voor de bevrijding, waardoor je het gevoel hebt dat je ieder stukje van zijn geschiedenis te weten komt.
Respect
Waisman vertelt in De jongen uit Buchenwald hoe hij zijn leven heeft vormgegeven en waarom hij, na jaren, is gaan praten over wat hij meemaakte. Ondanks dat elk Holocaust verhaal een beetje hetzelfde bespreekt, is dit toch weer een uniek verhaal over een man waar je alleen maar respect voor kunt hebben.
De jongen uit Buchenwald is een aangrijpend persoonlijk verslag en belicht een ander onderdeel over een tijd die nooit vergeten wordt.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
