In het koude Lapland is de tiran even hardnekkig als de winter
[Recensie] Winter in Lapland; donker, koud, onherbergzaam. In Ödesmark, een afgelegen dorpje, wonen groepjes mensen die onderling weinig contact hebben maar elkaar wél steeds in de gaten houden.
Liv, een jonge vrouw, woont er samen met Simon, haar zeventienjarige zoon en met Vidar, haar bejaarde vader. Vader Vidar zwaait er de scepter, een normale jeugd heeft ze niet gehad, De eenzaamheid spat van haar af, die ze probeert te verdrijven door in de nacht het huis uit te sluipen en in het bed van een alleenstaande man te duiken. Simon heeft in ieder geval wél de onvoorwaardelijke liefde van Liv.
Wanneer de lange winter plaatsmaakt voor de frisse lente, Vidar verdwijnt Vidar. Liv en Simon schakelen vergeefs de politie in. Tot het lijk van Vidar wordt gevonden.
De laatste sneeuw is een donkere, koude thriller, boordevol symboliek. Een psychologische thriller waarin een aantal personages heel goed uitgewerkt worden. Dat heeft een remmende werking op het tempo van het verhaal, maar de symboliek die eronder zit is werkelijk prachtig. Wat te denken van Liv, die zo lang in een uitzichtloze en benarde situatie heeft gezeten (= de winter) en die nu, na het verdwijnen van Vidar, in ieder geval wat meer licht in haar leven krijgt (= de beginnende lente). Maar de tentakels van de winter in Lapland zijn lang. En de lente kan daardoor niet goed beginnen.
De vele flashbacks roepen soms twijfel op over de samenhang met het verhaal. De laatste sneeuw is ook geen nagelbijtende thriller, verwacht geen door en door spannend verhaal. Maar houd je van psychologische thrillers, dan ben je bij Stina Jackson helemaal aan het goede adres.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
