Liefde en dood in de commune
Evie is een typisch vroegrijp meisje van veertien. Ze fantaseert over seks met de oudere broer van haar infantiele vriendin Connies en vreest tegelijkertijd niet speciaal genoeg te zijn voor hem, zij die niet mooi genoeg is om op school slechte cijfers te behalen en alleen goed blijkt in nutteloze zaken als haar naam in bubbelletters op een envelop schrijven of op de radio precies dat liedje vinden dat ze graag wil horen. In De meisjes beschrijft de Amerikaanse debutante Emma Cline hoe Evie op een paar maanden tijd het babyvet uit haar wangen en haar onschuld verliest, en daar hebben Connie en haar broer in feite niets mee te maken. Nee, Evie ziet een glimp van haar toekomst in het lokale park, in de vorm van een meisje dat al lachend haar jurk naar beneden trekt en een felrode tepel ontbloot. Voor Evie heeft Suzanne, zoals het meisje heet, iets van een exotische, wilde bloem die eens in de vijf jaar in een bonte kleurenexplosie bloeit, en ze wil bij haar zijn.
Suzanne en een aantal andere meisjes wonen in een vervallen ranch waar ze – we zijn in het Californië van 1969 – een commune vormen waarover ene Russell de plak zwaait. Hij heeft zich gespecialiseerd in traag en mystiek rondwandelen terwijl hij hier en daar een aai over een bol geeft of een arm kort aanraakt. Wanneer hij Evie voor het eerst onder zijn discipelen opmerkt, zegt hij zacht “Je bent er,” alsof hij al maanden op haar zit te wachten. En misschien is dat ook wel zo, want een maagd van veertien had hij nog niet. Evie wordt dan ook meteen ‘geofferd’.
Dat het misloopt met Russell en zijn aanhangsters kom je als lezer al gauw te weten. Als regisseerde ze een spannende film monteert Cline zo nu en dan korte ‘stills’ in haar roman, een beeld van iemand die met zijn opgerolde darmen op schoot zit, of van een kind dat zo erg verminkt is dat de politie er aanvankelijk het geslacht niet van kan bepalen. Je denkt meteen aan Charles Manson en zijn ‘family’ die ook al in 1969 het huis van Sharon Tate, de toen acht maanden zwangere vrouw van regisseur Roman Polanski, binnendrongen en daar een bloedbad aanrichtten. De meisjes krijgt er iets aantrekkelijk fatalistisch door.
Cline heeft haar roman opgebouwd als een reusachtige flashback. Evies leven is op een eindeloze reeks mislukkingen uitgedraaid. Ze heeft er de erfenis van haar grootmoeder doorgejaagd en woont voorlopig in het vakantiehuis van een vroegere vriend, Dan. Daar wordt ze opgeschrikt door indringers, wat haar meteen aan de misdaden van de commune herinnert, maar het blijken Dans zoon Julian en diens liefje Sasha te zijn. Vanuit het heden maakt Evie het proces van de hippietijd, en het resultaat doet denken aan Drop City van T.C. Boyle, maar dan strakker en preciezer geschreven. Al die mystiek diende alleen om misbruik en onkunde te verbergen, ziet Evie nu in. Russells commune verhongerde zowat en de kinderen werden aan hun lot overgelaten omdat de ouders de hele tijd stoned waren.
Aan de uiteindelijke moordpartij heeft Evie niet deelgenomen, maar tijdens een gesprek met Sasha bekent ze dat ze er wellicht wel toe in staat was geweest. De waanzin van de een versterkte die van de ander, tot de hele commune doldraaide. Suzanne, de vrouw voor wie Evie in de commune was gebleven, had haar uiteindelijk gered door haar weg te sturen en haar het leven te geven dat ze zelf niet kon leiden, beseft Evie op het einde van deze knappe, intrigerende roman die uiteindelijk niet zozeer over Russells commune gaat, of over de misdaden die er een einde aan maakten, maar wel over de kracht van de liefde. Want ondanks alles is Evie haar hele leven lang van haar exotische, wilde bloem blijven houden.
Verscheen in de Trouw
