Een duister en goed geschreven boek
Sussex 1912. Op de avond voor het feest van Sint Marcus komen de mannen van het dorpje Fishbourne bijeen op de begraafplaats van de kerk van St. Peter en St. Mary. Het bijgeloof zegt dat op deze avond de geesten van diegenen die in het komende jaar zullen sterven zichtbaar zullen worden. Connie Gifford is haar alcoholische vader Crowley naar de begraafplaats gevolgd en kijkt vanaf een afstand toe. Ze vangt een glimp op van een vrouw die vage herinneringen bij haar oproept.
Connie woont met haar vader in Blackthorne House een vervallen landgoed waar zij zich bezighouden met het opzetten van vogels. Kort na de huiveringwekkende taferelen op het kerkhof ontdekt Connie in het moerasgebied waarin Blackthorne House staat, het lijk van een vrouw, drijvend in het water. Ook deze vrouw roept een vage herinnering op aan een schokkende gebeurtenis uit haar jeugd en die uit haar geheugen gewist lijkt te zijn.
Kate Mosse (1961) geniet grote bekendheid door de Languedoc trilogie (Het verloren labyrint(2005), De vergeten tombe (2007) en Citadel (2012)). Zij is geboren in Chichester, Sussex, de streek waar De nacht van de vogels zich afspeelt. Net als in de Languedoc trilogie is de streek uiterst zorgvuldig en beeldend beschreven en dat draagt in hoge mate bij aan de sfeer die het boek ademt. Het kan er goed spoken door de vele stormen die van de zee een nauwelijks te temmen vijand maken.
Tegen deze achtergrond ontwikkelt zich een duister en macaber verhaal dat langzaam op gang komt maar door het fraaie woordgebruik enorm boeit. Kate Mosse transformeert de personages tot levensechte personen die een boek bevolken dat begint als een roman en eindigt als een eng en gruwelijk verhaal dat Edgar Allan Poe-achtig beelden oproept. De manier waarop Kate Mosse het verhaal opbouwt is bijzonder knap. Verschillende verhaallijnen, invalshoeken, perspectieven en plotwendingen worden moeiteloos en kundig aaneen gesmeed tot een verhaal met een donkere en duistere sfeer en toon. Een verhaal dat overtuigt en goed geschreven is.
Vogels spelen zowel in beeldspraak als in biologische zin een belangrijke rol in het verhaal en ook de taxidermische technieken en onaangename details die daarbij horen, krijgen veel aandacht, soms gruwelijk soms informatief maar steeds fascinerend. Ze horen bij het verhaal, zonder zou het veel aan kracht en kwaliteit inboeten.
De Nacht van de vogels mist de intensieve beleving van de Languedoc trilogie en op sommige momenten ook het prozaïsche gebruik van de taal maar toch is het een boek dat overtuigt en dat je maar moeilijk weg kunt leggen en waarmee Kate Mosse indruk maakt.
Eerder gepubliceerd op Hebban.
