Niet onaardige thriller die weinig overtuigt
[Recensie] Lady Athelinda Playford heeft een aantal mensen uitgenodigd op haar landgoed Lillieoak in Clonakilty,Ierland. Naast de beroemde Belgische speurder Hercule Poirot en inspecteur Edward Catchpool van Scotland Yard zijn dat haar twee kinderen met hun partners, de advocaten Gathercole en Rolfe, Joseph Scotcher, haar ziekelijke assistent, Sophie Bourlet, de verpleegster die voor hem zorgt en de butler, de kokkin en een dienstmeisje.
De bijeenkomst op het landgoed heeft een reden die de bezoekers niet kennen. Lady Playford heeft haar advocaat Gathercole opdracht gegeven haar testament te wijzigen en het resultaat van deze actie zal naar verwachting de gemoederen hoog doen oplopen. Poirot denkt dat hij en Edward Catchpool zijn uitgenodigd om te voorkomen dat er doden zullen vallen. Maar waarom provoceert Lady Playford haar omgeving? En zullen Poirot en Catchpool er in slagen een moord te voorkomen?
Sophie Hannah geniet grote bekendheid als schrijfster van romans, poëzie en psychologische thrillers. Ze heeft verschillende prijzen gewonnen en haar psychologische thrillers zijn van hoog niveau en in vele talen vertaald. Het was altijd haar grote wens een keer in de voetsporen van Agatha Christie te treden, de grande dame van de misdaadliteratuur. De nieuwe erfgenaam (na eerder De monogram moorden) is het resultaat en de nazaten van Agatha Christie hebben toegestemd met publicatie. Ze is niet de enige die een hang naar het verleden heeft. Er is een trend waarneembaar naar misdaadliteratuur uit het verleden. Hebban-journalist Peter Kuyt heeft er een interessant artikel over geschreven.
Sophie Hannah, die inspecteur Edward Catchpool het verhaal laat vertellen, is er redelijk goed in geslaagd om de sfeer die zo eigen is aan de boeken van Agatha Christie te benaderen. De meeste personages zijn goed getypeerd. Over hen is voldoende informatie aanwezig om te kunnen meedenken bij de ontrafeling van het mysterie.
De setting waarin het verhaal zich afspeelt geeft de lezer het gevoel te zijn teruggekeerd naar het begin van de vorige eeuw maar deze sfeertekeningen zijn minder overtuigend dan die welke zijn terug te vinden in de Agatha Christie verhalen. En dat zijn toch uiteindelijk de verhalen die de maatstaf vormen waarmee de kwaliteit van De nieuwe erfgenaam moet worden gemeten.
Vanuit deze optiek bezien gaat het toch een beetje mis. De schrijfstijl van Sophie Hannah is in De nieuwe erfgenaam veel te oubollig en langdradig om te kunnen concurreren met de elegantie en welbespraaktheid van haar wereldberoemde voorbeeld. Daarnaast is de rol van Hercule Poirot minder prominent dan bij Agatha Christie en ontbreekt de scherpte in zijn charme en genialiteit. Het verhaal kent weliswaar heel veel interessante plotwendingen maar toch slaagt Sophie Hannah er niet goed in de aandacht van de lezer vast te houden.
Sophie Hannah is op haar best als zij psychologische thrillers schrijft. Die zijn heel goed maar uitstapjes naar andere genres blijken steeds een minder niveau te hebben zoals bijvoorbeeld haar mislukte uitstapje naar het horror-genre met Een duister koor. En ook De nieuwe erfgenaam doet in geen enkel opzicht eer aan haar onbetwiste talent. Het is een aardige thriller die op sommige aspecten de sfeer van Agatha Christie benadert maar als voortzetting van haar Poirot-serie niet kan overtuigen.
—
Eerder verschenen op Hebban
