Een record brekend avontuur
[Recensie] Lucy’s leven gaat niet altijd over rozen. In het dagelijkse leven gaat Lucy naar school en repareert in haar vrije tijd van alles. Denk hierbij aan speelgoed, gereedschap en een camera. Het enige wat Lucy tot op heden niet heeft weten te repareren, is haar verdrietige moeder.
De moeder van Lucy kampt al jaren met depressies. De ene dag gaat het beter dan de andere dag. Momenteel gaat het echter helemaal fout. De vriendin van Lucy’s moeder komt hier achter doordat het een enorme troep in huis is en de moeder van Lucy alleen maar in bed ligt. Er worden hulptroepen ingeschakeld, want dit kan zo niet langer!
Dit is echter niet de eerste keer en Lucy heeft er helemaal geen zin in. Dit betekent namelijk dat ze met de vriendin van haar moeder (die ze overigens ziet als tante) mee moet en daar moet wonen totdat mama weer beter is. Tante Sheila zorgt heel goed voor Lucy en is een super leuk iemand, maar Lucy wilt gewoon het liefste bij haar moeder zijn en voor haar moeder zorgen.
Sandesh is Lucy’s schoolvriend. Hij is een wandelende “Guinnes Book of Records”. Het lijkt erop dat hij elk record wel uit zijn hoofd weet. Heel vaak vind Lucy het leuk als Sandesh weer wat te vertellen heeft, maar soms is het toch wel een beetje teveel informatie.
Terwijl Lucy bij tante Sheila verblijft, vinden ze samen een oude foto van haar moeder. Op deze foto staat haar moeder samen met Paul Castellini (als echte kenner weet Sandesh dit natuurlijk direct te vertellen). Achterop de foto staat “jij bent mijn geluk”. Lucy weet daarom zeker, we moeten deze meneer Castellini zien te vinden, daarmee kan ik mama weer gelukkig maken.
Maar hoe pak je dit nou aan? Paul Castellini is een hele bekende man die niet graag in contact komt met fans. Na een paar telefoontjes met het bureau komen Lucy en Sandesh dan ook niet verder. Maar dan komen ze op een idee… Ze moeten gewoon een record verbreken, zodat ze in de show terecht komen!
Dit levert de meest hilarische situaties op. Watermeloenen kapot slaan met je hoofd, zoveel mogelijk wasknijpers op je gezicht hangen, met zwemflippers over hekjes springen, noem het maar op. Het kan niet gek genoeg of ze proberen het wel. Maar, zoals Lucy ook duidelijk aangeeft bij al haar recordbrekers, probeer dit zelf niet thuis, want het kan nog wel eens gevaarlijk worden!
Jenny Pearson’s debuut was The Super Miraculous Journey of Freddie Yates, gepubliceerd in 2020. Het is in wel 20 talen uitgegeven, maar helaas niet in het Nederlands. Pearson is met De razende recordbrekers voor het eerst op Nederlandse bodem terecht gekomen. Na het lezen van dit boek, hopen we natuurlijk op meer vertalingen.
Mooie achterliggende gedachte
Aan de hand van het uiterlijk van het boek beoordeelde ik het boek op een hilarisch en vooral vrolijk boek. Dit is ook zeker het geval. Maar wat ik niet had verwacht is dat het verhaal mij ook kon ontroeren en dat er een diepere betekenis in het verhaal zit.
Zoals je op de achterflap al kunt lezen gaat het niet zo goed met Lucy’s moeder. In dit boek wordt op een hele mooie manier belicht welke invloed dit heeft op haar leven en hoe zij hiermee om gaat. Je krijgt voorbeelden te zien waaraan Lucy kan herkennen dat het slechter gaat met haar moeder, denk aan het vele slapen en de smerige vaat. Ondanks dat dit een heel heftig onderwerp is, wordt het op een mooie manier omschreven. Het ontroerde mij enorm om te lezen wat dit met Lucy doet, maar Pearson weet het verhaal een luchtig tintje te geven waardoor het niet te zwaar aanvoelt en alle humor in het boek ook perfect op zijn plek valt. Dit doet het onderwerp absoluut niet tekort. Op deze manier krijg je als kind een beeld van hoe het kan zijn wanneer je een moeder hebt die mentaal niet helemaal in orde is, maar wel op een gedoseerde manier.
Naast dat het mij heeft ontroert, zit er dus ook enorm veel humor in dit verhaal verwerkt. Sandesh en Lucy zijn een super grappig vriendenstel die de meest gekke dingen bedenken. Het komt realistisch over want de meeste kinderen denken vaak niet verder aan welke gevolgen aan hun acties kunnen zitten. De foutjes die zij maken en hoe ze ervan leren zijn dan ook factoren wat het realistisch doet aanvoelen.
De pogingen om een record te verbreken worden op een grappige manier geschreven. Bij deze pogingen wordt wel altijd benoemd dat je dit niet thuis moet gaan proberen, want het kan nog wel eens gevaarlijk zijn. Naast deze vermelding en de hilarische problemen waar Lucy en Sandesh zich in werken, wordt het verhaal ondersteund door passende illustraties. De illustraties in het zwart-wit zijn gemaakt door Erica Salcedo en bevatten het humoristische tintje dat het hele boek bevat. De personages worden getekend met wat grotere ogen en een groter hoofd, waardoor het er automatisch grappiger uit ziet. Vaak bevatten het gezichtsuitdrukkingen die het verhaal versterken, doordat Lucy en Sandesh zich weer in de nesten hebben gewerkt.
De karakters in het verhaal zijn interessant om over te lezen. Tante Sheila is een enorm lieve vrouw, maar een enorme complotdenker. Zij haalt dan ook van alles in huis voor wanneer er een ramp uitbreekt. Hierdoor komt ze door haar ‘gekke gedrag’ grappig over. Lucy is een meisje dat echt heel erg graag voor haar moeder wil zorgen. Ze is wel wat sneller geprikkeld dan andere kinderen, omdat ze nog wel eens gepest wordt. Sandesh blijft echter haar beste vriend en überhaupt de beste vriend die je je maar kunt wensen. Hij is dan ook mijn favoriet in dit verhaal. Naast dat hij veel doet voor Lucy, om haar te helpen, is hij een beetje nerd-achtig en komt hij wat klungelig over. Hij blijkt ook onzeker zijn en wil niet dat mensen hem saai vinden. Doordat hij enorm zijn best doet om niet saai gevonden te worden, komt hij dus echter erg klungelig over.
Het einde van het verhaal was voorspelbaar. Vanaf het moment dat ze het idee hadden om een record te gaan verbreken, had ik eigenlijk al wel door hoe het zou lopen. Dat maakte dat dit verhaal verder niet heel verassend was. Het is echter wel een hartverwarmend einde en een fijne manier om het boek dicht te klappen.
—
Voor het eerst verschenen op Meerboekenblog2
