Een sprookje met een duister randje
[Recensie] In een magisch moeras leven drie hersenspinners, bleke wezens die niet tegen de zon kunnen en zijn gehuld in duistere gewaden. Dit drietal bestaat uit een moeder en haar twee kinderen, Jonos en Lillya. Op een dag is er een meisje in het moeras, die op zoek is naar mooie vlinder. Dit lieve meisje heet Hannah en droomt ervan om eens een kermis te bezoeken, maar haar ouders vinden dat maar gevaarlijk. Hannah vangt een prachtige vlinder, maar niet zomaar een vlinder! Het is de sterrevlinder, de vlinder die de duisternis met zich meebrengt. De hersenspinner Lillya zorgt ervoor dat Hannah de vlinder aanraakt, waardoor ze in een diepe slaap valt. Ze droomt over een kermis, maar is deze kermis wel zo leuk? Lillya vangt de vlinder en neemt deze mee naar haar moeder, die de vlinder opsluit in een boom, bewaakt door een monster. Nu is het voor altijd donker in het moeras, precies wat hersenspinners zo fijn vinden! Lillya en Jonos lokken vele jaren mensen naar het moeras, waar ze voor eeuwig verdwalen. Na vier jaar wordt het wel erg stil in het moeras en komen er geen nieuwe bezoekers meer, dus Jonos probeert een plan te maken om de vlinder te bevrijden. Misschien kan de sterke moerasdwerg Flok hem helpen, die stiekem al die jaren het lichaam van Hannah in zijn grot heeft verstopt…
Toen ik vijftien jaar oud was, speelde ik mee in een toneelstuk genaamd De nacht van de sterrevlinder. Na de voorstellingen vroeg ik mijn regisseuse of ze er alsjeblieft een boek over kon schrijven. Dit vroeg ik ook de week erna, en de week daarna… Dit ging nog een tijdje door, totdat ze de beslissing maakte om te beginnen aan het boek. Jaren later is het verhaal uitgebracht als De Schemerling en is het verhaal van het toneelstuk uitgebreid.
De schrijfstijl van J.J. Miro is erg aangenaam. Dit boek leest in het begin als een magisch sprookje, maar al snel merk je dat er een duister randje schuilt achter het moeras. Alle personages, locaties en wezens worden erg mooi beschreven, waardoor je een duidelijk beeld hebt van het verhaal. Het is heel gaaf om te zien hoe sommige dingen op het eerste ogenblik heel onschuldig en normaal lijken, terwijl het later in het verhaal een hele andere wending kan krijgen. Op sommige momenten gaat het verhaal wel richting horror, maar zijn er ook genoeg aandoenlijke momenten waardoor het verhaal onschuldig aanvoelt. Dit merk je ook heel erg aan de personages. De meest lieve personages kunnen juist de grootste schurken zijn, terwijl duistere gedrochten juist een hele zachte kant kunnen hebben.
Toegegeven, er zijn wel erg veel personages. Doordat ik meespeelde in het toneelstuk wist ik al van veel personages af, maar veel personages waren nieuw voor me. Het toneelstuk speelde zich ook alleen af in het moeras, maar nu merk je dat er een hele wereld is die je kan ontdekken. Gelukkig zijn de aantal verhaallijnen niet zo groot zoals Game of Thrones, maar je moet je aandacht er wel bij houden. Maar wees niet bang, want alle verhaallijnen komen uiteindelijk bij elkaar samen waardoor je geniet van een epische ontknoping. Alle puzzelstukjes vallen op hun plek, wat heerlijk is om te zien. De wereld van Meh voelt uiteindelijk levensecht aan, hoewel je er niet zo snel in zou willen wonen…
Ik vond het prachtig om het toneelstuk van jaren geleden nu mee te maken als boek. Het verhaal is uitgebreid en weet je fantasie enorm te prikkelen. Hopelijk kan je net zo genieten als ik van Hannah, Jonos en de meest fantastische moerasdwerg die je je maar kan bedenken, want dit verhaal weet je zeker te grijpen. Ben je toe aan nieuw Nederlands schrijftalent en hou je van sprookjes met een duister randje? Dan is dit een boek dat je zeker op moet pakken!
—
Eerder verschenen op Nerdy geeky fanboy
