‘Bloody’ origineel
[Recensie] Er is een nieuwe schrijfster opgestaan en ze heet Alison Belsham. Dit boek is haar eersteling, ontstaan uit het Bloody Scotland Crime Writing Festival omdat ze in 2016 daar winnaar werd van een schrijfwedstrijd. Volgens de flaptekst stonden “uitgevers in de rij om haar een contract aan te bieden.” Overdreven, denkt de argwanende lezer eerst, om na de eerste hoofdstukken omvergeblazen te concluderen dat dit inderdaad een groot talent is.
Over tattoos gaat het, zoals de titel ons al tegemoet roept, meer specifiek over een verzamelaar daarvan. Deze verzamelaar gaat op weinig subtiele wijze te werk: ze snijdt de tatoeages van de lichamen van de slachtoffers af terwijl ze nog leven. Bloederig en een beetje onfris maar hé, je moet wat over hebben voor een verse tattoo.
Gelukkig heeft Marni Mullins, een tatoeëerder uit Brighton die toevallig (oké, té toevallig) een gevild lichaam ontdekt, verstand van de geprikte huidschilderingen. Zo kan ze de nieuwbakken inspecteur Sullivan haar diensten aanbieden. Dat kan hij wel gebruiken.
Arme recent gepromoveerde inspecteur Francis Sullivan. Zijn eerste opdracht is dit gede-getatoeëerd slachtoffer, terwijl hij lijdt aan faalangst wegens zijn (te) snelle promotie. Als hij bij deze eerste crime-scene arriveert, zet Belsham dat probleem subtiel in de verf:
“’Brigadier Mackay,’ zei Francis met een hoofdknik.‘Wat is er gevonden?’
‘Je moet je eerst omkleden, chef,’ zei de agent met een vernietigende blik. ’Ik heb een reservepak in de kofferbak van mijn auto.’
>Francis … vloekte binnensmonds dat hij er niet aan had gedacht beschermende kleding mee te nemen …”
Vooruit, één stukje tekst nog, omdat het kan. Tatoeëerster Marni dreigt door een boef overweldigd te worden – de schoft zit schrijlings bovenop haar, met een doek klaar om haar te bedwelmen.
“Ze probeerde te bedenken wat ze moest doen, maar haar armen zaten vast onder zijn lichaam. Haar benen waren vrij, maar ze kon hem niet raken. Ze draaide en kronkelde onder hem, maar het had geen zin…
Hij genoot van haar angst, ze zag het in zijn ogen en aan zijn grijns. Ze had deze blik eerder gezien op wrede, domme gezichten.
Dit mocht niet het laatste zijn wat ze zag.
Ze ademde zo diep mogelijk in en hield haar mond stijf dicht toen hij de doek voor haar gezicht hield. Met haar allerlaatste krachten gooide ze haar hoofd naar voren. Haar voorhoofd klapte tegen zijn neus. Ze hoorde een krakend geluid en zijn hoofd klapte achterover. De pijn was afschuwelijk, maar een hoge, scherpe gil maakte haar duidelijk dat hij nog meer pijn had.”
Vakmanschap, absoluut voor een debutant. Niet alleen tekent Belsham de sfeer van de gebeurtenissen scherp, ze rolt het verhaal even vakkundig af als pakweg John Grisham. Realistische dialogen, levensechte personages, geloofwaardige scènes, we kunnen niet anders dan dit met een hoog cijfer belonen. Het verhaal rolt zich verder af en Belsham weet de spanningsboog hoog te houden tot aan de ontknoping. Waar wacht u nog op?
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
