"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De verdwenen brieven van Esther Durrant

Vrijdag, 2 juli, 2021

Geschreven door: Kayte Nunn
Artikel door: Hanneke Arts-Honselaar

Een onmogelijke liefde, een hartverscheurend geheim

“Esther had andere redenen dan de behoefte aan lichaamsbeweging om het huis te verlaten. Ze wilde de aanlegsteiger opnieuw bekijken, want ze telde de dagen totdat de boot weer zou aanmeren.”

[Recensie] De verdwenen brieven van Esther Durrant begint met een verhaal dat zich in 1951 afspeelt. Esther Durrant, getrouwd en moeder van zoontje Teddy, heeft verschillende maanden geleden haar tweede zoontje verloren. Ze kan het verlies niet verwerken en verkeert daardoor in een verdoofde gemoedstoestand. Terwijl ze denkt met haar man John op vakantie te gaan, blijkt hij haar uit bezorgdheid naar een nagenoeg onbewoond eiland aan de kust van Cornwall (Scilly-eilanden, Little Embers) te brengen, naar een inrichting voor getraumatiseerde militairen. Esther blijkt daar, van de vier patiënten, de enige vrouw te zijn. Aanvankelijk is zij met niets anders bezig dan zo snel mogelijk weer van het eiland af te komen om naar haar zoontje te kunnen, maar gaandeweg komt ze tot rust in de onconventionele, op de natuur gerichte instelling. Het is Richard Creswell (de behandelend arts en tevens vriend van haar man John) die haar leert het verlies van haar tweede kindje, Samuël, een plek te geven.

Naast deze verhaallijn loopt er een tweede verhaallijn die zich afspeelt in 2018 en feitelijk uit twee verhalen bestaat, dat van Rachel en Leah en dat van Eve en haar oma.

Rachel gaat als zeewetenschapper naar de Scilly-eilanden om de effecten van klimaatverandering op het zeeleven te bestuderen en de snelheid waarmee de toenemende verzuring het groeipatroon van de wrattige venusschelp aantast. Wanneer ze op zee in een storm terecht komt, wordt ze gered door Leah, die in een oud vervallen huis op Little Embers woont zonder boot en afhankelijk van een wekelijkse boodschappenboot. Leah geeft Rachel een oude koffer van zolder, met kleding. Misschien zit er iets tussen wat Rachel past. Die koffer blijkt naast kleding ook een stapeltje brieven van meer dan zestig jaar geleden te bevatten. Het lezen van die brieven roept veel vragen bij Rachel op. Ze gaat op onderzoek uit.

Hereditas Nexus

Het tweede verhaal gaat over Eve. Zij is bij haar oma ingetrokken, die na een verblijf in het ziekenhuis vanwege een gebroken heup, niet voor zichzelf kan zorgen. Zij helpt haar oma bij het schrijven van haar autobiografie, over haar leven als bergbeklimster en ontdekt gaandeweg de geheimen die haar oma voor haar verborgen heeft gehouden.

Drie verhalen, die de levens vertellen van mensen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Tot gaandeweg het verhaal de vervlechting van hun levens naar de oppervlakte drijft. Nunn weet die vervlechting op geloofwaardige wijze neer te zetten. Toch mis ik vooral naar het einde van het boek toe psychologische diepgang. Veel thema’s uit het boek vinden in die laatste hoofdstukken hun ontknoping. De uitwerking van de personages eerder in het boek, wordt in deze laatste hoofdstukken niet volghouden, waardoor het verhaal ‘tekort komt’. Dat is jammer, omdat de gekozen thema’s zich het zeker verdienen.  

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles