Buitenechtelijke sleur
[Recensie] De Ierse schrijfster Anne Enright heeft haar schrijftalenten al verzilverd, onder andere door de Man Booker Prize binnen te rijven voor The Gathering (vertaald als De samenkomst). Met De vergeten wals komt ze echter minder sterk uit de hoek.
Wanneer Gina op het instuiffeestje van haar zus de knappe en mysterieuze Séan Valley voor het eerst ziet, beseft ze al onbewust dat er iets zal veranderen in haar leven. Ze komt nochtans niet veel te kort: ze maakt interessante reizen en ze is getrouwd met Conor, een vrolijke man van wie ze – denkt – te houden. Toch merkt Gina dat ze sommige dingen graag anders had gezien. Ze woont met Conor in een bescheiden rijhuis en door hun drukke jobs hebben ze amper nog tijd voor elkaar. Kortom, het gekende verhaal. Wanneer Gina op een zakenreis Séan Valley opnieuw tegenkomt, slaat de vonk tussen hen over. Het is het begin van een ingewikkelde buitenechtelijke relatie. Bovendien wordt die relatie nog extra bemoeilijkt door Séans dochter Evie, die door haar epileptische (hoewel dat woord nooit wordt gebruikt) aanvallen en haar speciale karakter alle aandacht van haar vader opeist. Ook Séans vrouw, Aileen, geeft zich niet zomaar gewonnen. Gina probeert het beste te maken van haar relatie met Séan, ondanks alle (soms ook financiële) problemen. Ze twijfelt eveneens of Séan als geboren charmeur wel echt iets voor haar voelt, maar slaagt erin om ook die twijfels een plaats te geven in haar leven.
Echt origineel is Enright met dit verhaal over overspel en problematische relaties niet. Het verhaal bevat veel herhalingen en het hoofdpersonage stelt zicht voortdurend vragen, in plaats van daadwerkelijk naar antwoorden te zoeken. Ongeveer in het midden van het boek gaat het verhaal de lezer echt vervelen omdat er nooit iets gebeurt. De personages draaien in cirkeltjes rond elkaar heen en de lezer wordt dikwijls bestookt met overbodige details, zoals: “En in mijn hoofd liet ik de karaf vallen en was er totaal van ondersteboven”. Ook aan de stijl schort hier en daar wat, maar dat is misschien te verklaren door een onsoepele vertaling. De titel van het boek blijft eveneens een raadsel, of is in ieder geval aan de aandacht ontsnapt. ‘De vergeten kus’, zou misschien toepasselijker geweest zijn, aangezien een bepaalde kusscène in het verhaal vaak hernomen wordt.
Toch zal dit boek vele lezers misschien wel aanspreken, door de grote herkenbaarheid van het verhaal en het toegankelijk hoofdpersonage. Ook de humor maakt af en toe veel goed. Maar voor wie een echt goed verhaal over overspel wil lezen, is Madame Bovary van de Franse auteur Gustave Flaubert nog steeds een betere optie.
—
Eerder verschenen op Cutting Edge