Leuk bedachte thriller is tikje overdadig en ongeloofwaardig
[Recensie] Vanuit hun gedeelde studieverleden gaan vier koppels regelmatig een midweek weg naar een vakantiepark. De ruime vakantiewoning van deze korte vakantie heeft maar liefst vijf slaapkamers en de vijfde kamer is bedoeld als reserve, voor als er iemand snurkt of, zoals Bram, te diep in het glaasje heeft gekeken. Zijn vrouw Claire vindt hem daar de volgende dag dood. De huisarts van het dorp geeft een verklaring van een natuurlijke dood af.
Nadat Claire haar dagelijkse werkzaamheden heeft hervat, gaat ze toch nadenken over het plotselinge overlijden van Bram, hij was immers nog zo jong en kerngezond. Hoe meer vragen ze zich stelt, hoe meer vragen er opdoemen. Ook zus Margot heeft zo haar twijfels. Ze spreken het echter niet naar elkaar toe uit.
Bram was geen lieve man, hij had een narcistische persoonlijkheid en status was voor hem het belangrijkste. Zijn vrienden waren allemaal op de hoogte van zijn ernstige pinda-allergie, zou hij dan toch aan een anafylactische shock zijn overleden? Claire gaat alle mogelijkheden na en lost samen met een oude speurder, stukje bij beetje het moordraadsel op. Maar wil ze de oplossing wel weten?
Er gebeurt heel veel in De vijfde kamer! Zoveel dat je af en toe moeite hebt om tussen de verschillende verhaallijnen te switchen. Het verhaal wordt grotendeels vanuit Claires perspectief verteld. Haar leven met Bram is lang niet zo gelukkig geweest dan menigeen dacht. Maar ook haar relatie met Margot, haar tweelingzus is gecompliceerd. Deze twee invalshoeken zijn al genoeg om een spannende thriller te schrijven. De auteur voegt er echter nog een behoorlijk aantal andere complicaties aan toe waardoor de balans uit het verhaal gaat. De uiteindelijke ontknoping is onverwacht, leuk bedacht maar toch een tikkeltje ongeloofwaardig.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
