"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Dochters van de Dordogne

Zaterdag, 13 november, 2021

Geschreven door: Dinah Jefferies
Artikel door: Silke Wimme

Overleven tijdens de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk

[Recensie] Dinah Jefferies woont momenteel terug in Groot-Brittannië, maar ze werd geboren in Maleisië en woonde daar tot ze acht werd. Ze heeft nog steeds een grote liefde voor Azië wat zich uit in haar boeken. Vandaar dat ik ook fan van haar werk ben. Met Dochters van de Dordogne richt ze zich op een andere regio, namelijk Frankrijk ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Het is bovendien het eerste deel van een trilogie.

Het verhaal speelt zich af in 1944 aan de vooravond van de landing van de geallieerden in Normandië. De oorlog is bijna ten einde en de spanning is te snijden. De Duitsers voelen zich meer en meer in het nauw gedreven en gaan dan ook vaker represailles uitvoeren. De drie zussen Hélène, Elise en Florence wonen in Saint-Cécile in het zomerhuis van hun moeder Claudette. Enkele jaren geleden heeft ze hen, na het overlijden van haar echtgenoot, daar naartoe gestuurd. Doordat de oorlog begon was het voor hen niet meer mogelijk om te terug keren naar hun thuis in Engeland en waren ze op zichzelf aangewezen. Nu, enkele jaren later zijn ze goed ingeburgerd. Hélène werkt als verpleegster bij de lokale dokter, Elise is aangesloten bij de Résistance en Florence houdt zich bezig met de huishoudelijke taken. Het dorp gaat gebukt onder de Duitse bezetting. Bovendien komen er geheimen boven water die het de zussen niet makkelijker maken.

Centraal in Dochters van de Dordogne staat de relatie van de drie zussen onderling en hoe ze proberen te overleven tijdens de barre oorlogsjaren. Dinah Jefferies heeft oog voor de omgeving en heeft dan ook veel aandacht aan de setting van haar verhaal. De vele dorpjes in de Dordogne met hun oude huisjes en de prachtige omliggende natuur worden op een beeldende manier omschreven. Het lijkt wel alsof je er zelf in ronddwaalt samen met de hoofdpersonages. Via Hélène en Elise, beide stadsmensen, wandelen we doorheen de smalle straatjes en zien we de oude traditionele winkeltjes, smidse, herberg… Florence houdt van de natuur en gelooft in de elfjes die in de bossen wonen, via haar zal de lezer zien hoe mooi de natuur van de Dordogne is.

Het verhaal zelf zal aantonen hoe hard het leven was tijdens de oorlogsjaren en hoe vindingrijk men werd. Florence die met weinig heerlijke gerechten op de tafel toverde, Hélène die mensen verpleegde zonder alle nodige middelen en Elise, die de Maquis meehielp op allerlei ondenkbare manieren. Net als in haar andere boeken is ook hier weer de hoofdrol toegekend aan sterke, onafhankelijke vrouwen. De mannen krijgen maar een bijrolletje en verdwijnen even snel als ze zijn gekomen. Zoals bijvoorbeeld Anton en Heinrich. Ik blijf me nog steeds afvragen hoe het met hen is afgelopen, maar misschien komt dit in het tweede deel? Ben alvast benieuwd.

Boekenkrant

Hoewel het verhaal zelf mooi en aangrijpend was, zat er weinig diepgang in en was het nogal vlak. De vele en lange conversaties zorgden ervoor dat de kern vaak op de achtergrond werd geschoven. Soms leken de personages eerder op gevoelloze lappenpoppen. Bepaalde stukken waren voor mij hierdoor ook zeer onrealistisch. Zo miste ik bijvoorbeeld meer actie en reactie op Anton en Heinrich’s onthullingen en hun vertrek terug naar Duitsland. De drie hoofdpersonages lijken alles maar te ondergaan, maar hoe ze zich echt voelen blijft maar vaag. Bovendien worden er ook soms kleine sprongetjes gemaakt, waardoor je ook hier weer als lezer met vragen achterblijft. Hierdoor dacht ik ook soms dat het geheel niet volledig afgewerkt was. Soms bladerde ik zelfs terug omdat ik dacht dat ik iets gemist had, wat uiteindelijk niet zo bleek te zijn.

Al bij al ben ik een beetje teleurgesteld in deze historische roman. Het verhaal zelf is mooi, maar het is wat slordig gebracht en de personages worden op een vage manier neergezet. Ik miste meer emoties bij hen. Wat had ik toch graag geweten hoe Florence zich voelde toen Heinrich en Anton vertrokken, of Elise tijdens haar werk bij de Maquis of Hélène toen ze de Duitse officier verzorgde. Daarom een gemiddelde van drie sterretjes (vier sterren voor de inhoud en twee sterretjes voor de schrijfstijl, de manier waarop het verhaal verteld wordt).

Eerder verschenen op Perfecte Buren

Boeken van deze Auteur: