"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Dood in opdracht

Zaterdag, 17 oktober, 2020

Geschreven door: Eric Oosthoek
Artikel door: Henk Vlaming

Keiharde en toch gevoelige politiethriller zoekt naar balans

[Recensie] Dat de georganiseerde misdaad professionele huurmoordenaars inschakelt, is geen geheim meer. Met de arrestatie van de beruchte crimineel Ridouan Taghi is veel bekend geworden over de handel en wandel van zo’n moordbedrijf. Eric Oosthoek is dieper in het onderwerp gedoken. In Dood in opdracht, zijn tweede thriller, geeft hij de lezer een inkijkje in de sinistere wereld van huurmoordenaars. Tot in de puntjes beschrijft hij hoe professioneel de afrekeningen worden voorbereid en uitgevoerd. Er is een commandostructuur, een communicatienetwerk, hightech wordt volop ingezet, er wordt gewerkt met financiële budgetten en de voorbereiding grenst aan de perfectie. Bomaanslagen, criminelen die worden doorzeefd met kogels en familieleden die en passant ook worden afgemaakt, ze lijken opeens veel minder lukraak en chaotisch. Alsof er managers in plaats van criminelen aan het werk zijn.

Politie en justitie hebben er een flinke kluif aan om hier een vinger achter te krijgen, ondanks hun overmacht aan mensen en middelen. Het opsporingsapparaat vormt de andere omgeving waar Oosthoek zijn lezers mee naar toe neemt. Fascinerend zijn de inkijkjes in hoe de politie het onderzoek aanpakt. Forensisch onderzoekers, data-analisten, techneuten, heel wat anders dan oom agent die surveilleert met zijn bonnenboekje. 

Brute afrekening

Duimzuigerij is het allerminst. Oosthoek baseert zijn boeken op werkelijke politiezaken, die hij met een gezonde dosis fantasie omwerkt tot politiethrillers. Centraal in Dood in opdracht staat het duo Maarten Severyn en Lydia Govaert, een koppel dat ook acteert in de debuutroman van Oosthoek (Onder verdenking). Maarten is rechercheur, Lydia is officier van justitie. Samen proberen ze sporen te ontdekken in de ene na de andere brute afrekening. Dood in opdracht komt na enkele tientallen pagina’s op gang als een auto probeert te ontsnappen uit een alcoholfuik van de politie. Er vallen schoten, een agent sterft, de vluchtende auto knalt tegen een pilaar en de gewonde inzittenden worden aangehouden. Huurmoordenaars met een buitenlandse achtergrond, de aftrap naar het onderzoek dat via een spoor van dood en geweld steeds dichterbij het moordbedrijf komt. 

Boekenkrant

Het persoonlijk wel en wee ontbreekt niet. Verlies is de rode draad in het verhaal, alle personages worstelen daarmee, ook de moordenaars. De een verwerkt een echtscheiding, de ander heeft zijn partner verloren, de derde lijdt nog steeds onder de vroegtijdige dood van zijn vader, die als onschuldige burger werd doodgeschoten door de politie.

Stijf van de actie

Dit fascinerende gegeven heeft echter de nodige mankementen. In zijn ijver om een authentieke omgeving te schetsen, trekt de schrijver registers open die beter dicht konden blijven. Om de haverklap ligt het verhaal stil door alweer een vergadering of een spoedoverleg. Elk telefoontje, elke beslissing, elke onbeduidende figurant krijgt aandacht. Onbekende politiediensten, afkortingen en functies vliegen de lezer om de oren. Severyn & Govaert vormen niet werkelijk een duo, ze werken onafhankelijk van elkaar en komen elkaar af en toe tegen. Dit tweetal valt weg tegen de talrijke figuranten die de revue passeren, velen zonder nadere kennismaking en meestal eenmalig. Soms lijkt Dood in opdracht meer op een politieverslag dan op een politiethriller.

Andere momenten staat het boek wel degelijk stijf van de actie. Het verhaal is levensecht en sommige beschrijvingen zijn indrukwekkend. Bijvoorbeeld die van een moordenaar die alleen de straattaal machtig is en geen enkele vorm van geweten heeft. Jong, verknipt, kansloos, nadere uitleg is niet meer nodig. De inkijkjes in de belevingswereld van de personages intrigeren. Vooral de leider van het moordbedrijf is sterk uitgewerkt, een intelligente man die achter zijn hardheid ook dromen koestert. Maar deze menselijke kant van de personages is te summier om een stempel op het verhaal te drukken. Slaagt de schrijver erin om meer vanuit de personen dan de gebeurtenissen te schrijven, dan is het predicaat topthriller onder handbereik. Met zijn kennis van zaken, het realistische onderwerp en de empathische ondertoon zit het al meer dan goed.

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles

Boeken van deze Auteur:

Dood in opdracht

Onder verdenking