Spannend vervolg op The Shining
[Recensie] Dr. Sleep is 12 het lang geanticipeerde vervolg op Stephen King’s The Shining, dat in 1980 zo briljant werd verfilmd door Stanley Kubrick. De dertigplussers onder ons zullen zich vast de maniakale Jack Nicholson herinneren die dood en verderf zaaide in het spookachtige hotel in The Rockies. Zelf was King overigens helemaal niet zo gecharmeerd van de film. Dat was voor hem reden om zelf de productie van een miniserie ter hand te nemen die meer de geest van het boek zou volgen. Saillant genoeg kreeg deze tv-productie maar matige kritieken. Gelukkig heeft King meer verstand van schrijven dan van televisie maken.
De verwachtingen voor Dr. Sleep waren natuurlijk hoog gespannen. Hoe evenaar of overtref je een klassieker als The Shining? Is dat eigenlijk wel mogelijk? Stephen King vond zelf dat hij een goed verhaal had neergezet, maar was er op voorhand niet zo zeker van hoe het vervolg bij zijn lezers zou vallen. In een interview had hij er onder meer het volgende over te vertellen. “Mijn angst is dat lezers ervan uitgaan dat ze nu ze ouder zijn geworden op dezelfde manier van het nieuwe boek zullen huiveren als destijds. Maar dat zal nooit gebeuren. Ik wilde een meer volwassen boek schrijven.” King voegde eraan toe dat het tegenwoordig moeilijker is om mensen angst aan te jagen. “Ze snappen nu eerder welke trucs schrijvers en filmmakers toepassen om hen te laten griezelen.”
Dr. Sleep speelt zich ruim dertig jaar na The Shining af. Danny, het bange jochie uit The Shining is inmiddels een veertigjarige man die net als zijn vader moeite heeft om de drank te laten staan en nog regelmatig last heeft van nachtmerries als gevolg van wat hij allemaal in het verleden heeft meegemaakt. Zijn leven neemt een wending door een ontmoeting met een jong meisje dat net als hem de gave van het Licht (The Shining) bezit. Deze gave stelt hen in staat om in het hoofd van andere mensen te kruipen en zo hun gevoelens en gedachten te kunnen lezen. Tevens hebben mensen die in het bezit zijn van dit Licht een voorspellende gave in het voorspellen van naderend onheil. Dit kan soms handig zijn, maar vaker blijkt het een vloek dan een zegen. Al helemaal wanneer blijkt dat er een groep vampiers op aarde rondloopt die mensen die in het bezit zijn van het Licht als een lekkere snack blijken te zien waardoor ze zelf extra levenskracht krijgen.
Net als veel andere lezers keek ik erg uit naar dit boek. Niet alleen omdat het een vervolg is op The Shining, maar ook omdat het gewoon een nieuw boek van Stephen King is. En dat is iets waar ik sowieso altijd naar uitkijk. Ik heb diepe respect voor de man, laat dat meteen duidelijk zijn. Dit is zijn 56ste roman en elk jaar komt er weer een nieuw boek van hem uit. Hoe hij dit doet is me een volslagen raadsel, want ondanks dat het een veelschrijver is heeft hij me tot nu toe nooit teleurgesteld. Natuurlijk, er zitten onvermijdelijk boeken bij in zijn uitgebreide oeuvre die net even wat minder zijn, maar hij zakt eigenlijk nooit door de ondergrens heen en dit is al zeker helemaal niet het geval bij Dr. Sleep. Het boek is heel wat anders van toon dan zijn voorganger. Stephen King is net als Danny een stuk volwassener geworden en dat is ook te merken. King heeft in een interview aangegeven dat hij hoopt dat lezers gaandeweg om de personages gaan geven, van hen gaan houden. “Dat is een van de voorwaarden om de suspense goed tot zijn recht te laten komen. Liefde leidt tot horror.” Wat mij betreft is hij daar volledig in geslaagd. Stephen King bouwt de spanning mooi gedoseerd op, heeft een liefdevolle aandacht voor zijn personages en leidt de lezer naar een mooie en boeiende climax.
—
Eerder verschenen op http://www.thrillzone.nl/
