Een liefdesjournaal
[Recensie] In Drift volgen we Bregje. Een jonge vrouw die na tien jaar haar relatie met Luc verbreekt, en de nacht inloopt met niets meer dan een backpack gevuld met volgeschreven dagboeken en schriftjes. Dagboeken waarin ze haar liefdesgeschiedenis met Luc met overweldigende details en scherpe analyses heeft geprobeerd te beschrijven.
“Mijn eigen verhaal duw ik dan maar onder het bed. Ergens in mijn backpack moet het antwoord zitten op de vraag waarom ik ondanks al mijn woorden een verhaal leef dat aan mijn grip ontsnapt. Waarom ik hier terechtgekomen ben, op deze plek waar alles klopt en waar ik keurig naar de klote ga.”
Hofstede begint haar verhaal met een fragment uit Roland Barthes’ Uit de taal der liefde, waarin de tekortkomingen voor het beschrijven van de liefde wordt opgeworpen. Dat is paradoxaal en zet meteen de stemming; wat nu gaat komen is onmogelijk te beschrijven. Toch is Hofstede daar uitermate in geslaagd. Soms met dramatiek en verweven reflectie die doet denken aan de werken van Anaïs Nin, maar zonder te ontsporen of clichématig te worden. Door het hoofdpersonage Bregje te noemen, en haar ook te laten schrijven, wekt Hofstede de illusie gebruik te maken van autofictieve elementen die de lezer nog dichter tegen de pagina’s zuigt.
Bregje schrijft en werkt bij een veilinghuis. Haar roman De welp levert haar een plek op een literair festival op, maar haar grote liefde Luc komt niet door haar boek heen. Het is één van de vele voorbodes waarmee de aftakeling van de romantische illusie scherp in beeld wordt gebracht. Luc is een doener, een mooie, brutale jongen. Zij is de denker, waarbij het verlangen steeds lijnrecht tegenover het realisme lijkt te staan. Terwijl Bregje door Brussel zwerft neemt ze de lezer, aan de hand van de dagboeken, mee langs de scheuren in haar relatie, relatietherapie, vakanties, en haar jeugd.
“Vaak, met Luc, een verlangen van veraf naar het moment dat ik beleef, een voorgevoel van heimwee. Vaak: het angstige vermoeden dat ik er pas rustig van zal kunnen genieten wanneer het voorbij is. Van de weerschijn, zoals je ook niet direct in de zon kunt kijken.”
Drift gaat over het ontdekken van wie je bent en kunt zijn in relatie tot de ander, en de weerstand die dat met zich meebrengt. Zuiver kijken en nauwkeurig ontleden. Dat doet Hofstede op majestueuze wijze en scherpt daarmee de lenzen waardoor we onze eigen relaties bekijken. Een pijnlijk relaas waarin niet alleen de worsteling met de liefde, maar vooral de worsteling met het zelf wordt uitgelicht.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
