"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Dubio

Vrijdag, 22 februari, 2019

Geschreven door: Karin de Roos
Artikel door: Lalagè

Historische Roman overbrugt 1000 jaar

[Recensie] Dubio is een dubbelroman. Tweederde van het boek speelt zich af aan het begin van de elfde eeuw en daarna verspringt het verhaal naar onze tijd. Het begint in 1014, als Flardinga (juist, Vlaardingen) al een levendige plaats is waar veel schepen voorbijkomen. De handel is de reden dat mensen toch in die moerassige omgeving gaan wonen. Bernulf woont met zijn ouders en nog een paar familieleden in hun herberg. Hij is een tiener die het liefst met een bootje het veengebied in gaat, om te jagen samen met zijn hond en roofvogels. Op een dag treft hij een zwaargewond meisje aan en hij neemt haar mee naar huis. Daar wordt ze liefdevol verzorgd door Bernulfs moeder, die altijd al een dochter had willen hebben. Het meisje knapt langzaam op, maar praten lukt haar niet. Ze kan ook niet duidelijk maken waar ze vandaan kwam. Het enige wat ze nog weet is dat ze Germaine heet.

De aanvallen van de Vikingen zijn al een paar jaar voorbij, maar op een gegeven moment wordt het toch weer onrustig. Graaf Dirk heeft bedacht dat alle schepen tol moeten betalen als ze langs Flardinga varen, maar de koopmannen staan niet zomaar een deel van hun lading af en er wordt heel wat gevochten. Na een tijdje besluit de hertog in te grijpen en er wordt een grote slag gevoerd.

Karin de Roos heeft zorgvuldig historisch onderzoek gedaan en het is spannend, al vind ik het leuker om te lezen wat er langzaam groeit tussen Bernulf en Germaine. Het leest makkelijk, dus ik denk dat het ook geschikt is voor jongeren. Wel heeft de redacteur hier en daar een steekje laten vallen, maar dan heb ik het over enkele woorden en komma’s.

In het tweede deel is Germaine in een psychiatrische inrichting in 2018 beland. Ze wil terug naar Flardinga, maar de behandelaren willen daar niets van weten, behalve eentje… Martha besluit om stiekem te proberen met haar in regressie te gaan, zodat ze kan ontdekken of dit misschien herinneringen zijn uit een vorig leven. Germaine ontdekt wat er is gebeurd voordat ze bij Bernulf terecht kwam. Uiteindelijk probeert ze terug te gaan naar de elfde eeuw. Het is een wonderlijk verhaal. Op zich heb ik daar geen moeite mee, maar dit overtuigt me niet helemaal. Toch lees ik het tweede deel in één ruk uit.

Kookboeken Nieuws

Tot slot ga ik terug naar het begin van het boek (naar een tip van Lidewijde Paris). De proloog klopt niet helemaal met de herhaling van die scène tegen het einde. En een evangelische voorganger die een kruisje slaat lijkt mij erg onwaarschijnlijk. Terugkijkend vraag ik me af of het boek beter uit de verf was gekomen als toen en nu zouden zijn afgewisseld in plaats van achter elkaar verteld. Of is het de bedoeling dat de wisseling in tijd net zo’n omslag is voor de lezer als voor Germaine?

Eerder verschenen op Lalagè Leest