"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Echte dokters huilen ook

Dinsdag, 2 juli, 2019

Geschreven door: Warmer Prevoo
Artikel door: Ruud Verwaal

Alleenzaamheid

[Recensie] De kwaliteit van de medische behandeling schijnt minder te zijn wanneer de arts gevoelens van sympathie heeft voor de patiënt. Toch kiest interventieradioloog Prevoo voor behandeling door zijn collega en longoncoloog Jesse, met wie hij het goed kan vinden. Simpelweg omdat hij de beste is. Niet het enige diffuse of paradoxale gegeven in dit boek, waarin het mes voortdurend aan twee kanten snijdt. Andere collega Aad corrigeert de twee procent overlevingskans van de auteur door er vijftig van te maken: je gaat immers dood of niet, fifty-fifty, dat geldt voor iedereen. Ook voor Prevoo, competitief ingestelde alfaman met eensportobsessie, zelfverklaard scharrelaar, womanizer, kroegtijger en adrenalinejunk, die van de ene op de andere dag patiënt is in een witte jas, behandeld wordt in zijn eigen ziekenhuis en verzorgd wordt door de dames van de afdeling die hij op zijn duimpje kent. Hij schendt met regelmaat de verpleegregels en tart zijn door een operatie verwoeste lichaam door in Zuid-Afrika tegen alle adviezen in te voet de Tafelberg te bestijgen. Daar laat hij geradbraakt voor het eerst zijn inmiddels voorbije angst toe en laat zijn tranen de vrije loop. Ontkenning is tot dan toe de enige verwerkingsfase geweest die hij kende. Zijn motto was altijd trouw zijn aan jezelf, je eigen weg willen blijven gaan. Het schonk hem een gevoel van vrijheid, en als je vrij bent, leef je. Andere paradox: zijn vrijheid is niet die van de ander. Zijn relatie bezwijkt onder de ziekte, want zijn veel jongere vriendin wenste tegen beter weten in nog een kind.

En toch gaat hij nauwelijks gebukt onder zijn alleenzaamheid, een fraai gekozen term van zijn therapeute. Wat opnieuw een tegenstelling inhoudt: blijkbaar kan deze gelukkige einzelgänger niet zonder zielenknijper, ondanks zijn aanvankelijke ontkenning van angst, verdriet, boosheid en depressie. Uiteindelijk brengt het sterven van zijn vader hem het inzicht dat hij niet langer groots en meeslepend hoeft te leven. De ziekte heeft hem naast pijn en wanhoop ook bewustzijn en liefde gebracht. Al wat hij nog wil, is tijd en aandacht geven aan zijn zoon, familie en vrienden, in het besef dat hij nog leeft en veel heeft gewonnen. Hoewel Prevoo in dit veelzijdige boek de ik-vorm hanteert, zal de inbreng van journaliste en romanschrijfster Karin Overmars de stijl soepel en leesbaar hebben gemaakt.

Eerder verschenen in Hematon

Heaven