Dementie onder woorden
“orgel: mooi. / klank. / wat is klank? / kerk. / psalmen. / zingen. / de kerk antwoordt. / alle geluid is muziek.”
[Signalering] Theologe Paula Irik zet zich er al jarenlang voor in dat mensen in de ouderenzorg zich openstellen voor de eigen leefwereld en belevingswereld van dementerende mensen. Zij stelde op de rand van haar pensionering een fraaie bundel samen met gedichten van vier dementerende mensen uit haar eigen zorgpraktijk. Ze doopte hun taal het dementees. Die taal laat zich lezen als een bijzonder idioom vol associaties en zonder hinderlijke belemmeringen, en opent het venster op een fascinerende wereld van beleving, taal en teken. De lezer wordt bovendien extra getrakteerd op gedichten van Bette Westera, gelauwerd schrijfster van poëzie voor kinderen, en illustraties van kunstenares Sylvia Weve.
Dichteres en illustratrice hebben zich elk op haar terrein laten uitdagen om hun eigen woord- en beeldtaal op dit dementees en de dichters ervan te enten. Zo biedt dit boek een rijk boeket, dat bij de lezer en kijker een blije verwondering oproept. Door deze bundel klinkt een niet gering te schatten oproep om dementerende mensen niet alleen serieus te nemen maar hen ook te koesteren in hun eigenheid. Zoals een van hen dichtte: “wij zijn ook mensen die van leven houden / ik hoor bij alle mensen / om heel gewoon te zijn.” Wat Bette Westera inspireerde tot: “wij houden van het leven. / wij doen ons best / om heel gewoon erbij te zijn / soms droevig en soms blij te zijn. / hoe heel gewoon ben jij?” Sylvia Weve tekende er een vrolijk gezelschap uitzonderlijk gewone mensen bij.
—
Eerder verschenen in Volzin
