Een school voor gastarbeiderkinderen
[Recensie] In de eindeloze debatten over integratie van migranten staan integratie en segregatie vaak tegenover elkaar. Nadia Bouras probeert deze tegenstelling te doorbreken aan de hand van de geschiedenis van haar eigen basisschool. Kleurrijk beschrijft ze haar zoektocht naar het verleden van de Bouschrâ-school in de Amsterdamse Rivierenbuurt. In 1971 richtte het domineesechtpaar Georgine Boiten-Du Rieu en Rolf Boiten een schooltje op voor de kinderen van de gastarbeiders met wie ze vanuit hun oecumenische leefgemeenschap Oudezijds 100 contact hadden.
De kinderen volgden naast regulier onderwijs ook lessen Arabisch. Van meet af aan stuitte het initiatief op onbegrip en onwil, vooral ook van bestuurders. Een afzonderlijke school voor Marokkaanse kinderen, leidde dat niet tot segregatie? Voor leraren, ouders en kinderen leefde dit probleem minder. Ze gingen ervan uit dat de families op enig moment terug zouden gaan naar Marokko. Zelfs toen dat niet langer aan de orde was, bleek dat sommige kinderen baat hadden bij de vertrouwde omgeving en de erkenning voor de eigen cultuur.
Openhartig vertellen andere voormalige leerlingen dat ze zich er juist niet veilig voelden. Gezien deze tegengeluiden is de conclusie opvallend rooskleurig: “De Bouschrâ werd een plek waar verschillen gevierd werden, terwijl Nederland, toen en nu, zo moeilijk met verschil kan omgaan.” In ieder geval blijkt duidelijk dat afzondering en integratie soms ook prima samen kunnen gaan.
—
Eerder verschenen in Geschiedenis Magazine
