Armoede niet louter aan recessie te wijten
[Recensie] Iemand is langdurig arm als hij of zij minstens drie jaar getroffen wordt door armoede. Het SCP werkt met twee criteria om armen van niet-armen te onderscheiden. Volgens het eerste criterium zijn personen arm als zij in een huishouden leven waarvan het besteedbaar inkomen lager is dan het bedrag dat nodig is om te voorzien in de basisbehoeften (eten, kleden en wonen).
Uitgaande van dit basisbehoeftencriterium steeg het aantal langdurig armen tussen 2011 en 2013 van 169.000 tot 226.000. Het tweede criterium rekent personen tot de armen als hun besteedbaar inkomen niet toereikend is voor minimale uitgaven voor sociale participatie en ontspanning. Volgens dit zogenaamde niet-veel-maar-toereikend-criterium nam het aantal langdurig armen tussen 2011 en 2013 toe van 316.000 naar 410.000. Omdat dit onderzoek focust op huishoudens en bevolkingsgroepen valt de feminisering van de armoede buiten het gezichtsveld, en worden verschillen tussen mannen en vrouwen lapidair teruggevoerd ‘op de gezinssituatie en arbeidsmarktpositie van de betrokkenen’. SCP-directeur Kim Putters praat in zijn voorwoord bij het rapport Een lang tekort, van het Sociaal en Cultureel Planbureau, het kabinet naar de mond als hij de toename van de armoede in Nederland monocausaal ziet als “een gevolg van de meest recente economische recessie”.
Is deze toename niet ook te wijten aan beleid dat geen werk maakt van een rechtvaardige verdeling van de rijkdom?
—
Eerder gepubliceerd in Sociologie Magazine
