Levensverhaal over een inspirerende en moedige vrouw met een groot rechtvaardigheidsgevoel
[Recensie] “Voetbal is oorlog,” zei Rinus Michels vijftig jaar geleden. Megan Rapinoe strijdt op en buiten het voetbalveld. Op het veld als boegbeeld van het bijna onverslaanbare Amerikaanse voetbalteam. Buiten het veld als voorvechter voor LHBTI rechten, gendergelijkheid en gelijke beloning. Ook in de strijd tegen racisme en politiegeweld speelde zij een belangrijke rol.
Megan Rapinoe (36) is een talentvolle Amerikaanse voetbalster. Ze speelt voor Reign FC. In 2006 debuteerde zij in het Amerikaanse nationale team. Met het Amerikaanse voetbalteam won ze goud op de Olympische Zomerspelen 2012, het WK 2015 en het WK 2019. De FIFA riep haar in 2019 uit tot de beste voetbalster ter wereld.
Megan Rapinoe verdraagt geen onrecht. Waar onrecht is, staat zij op de barricaden. Als jonge tiener kwam zij al in actie tegen pestgedrag op school. Een pestkop maakte het leven van een klasgenote tot een hel. Megan en haar tweelingzus Rachael konden het niet langer aanzien en spraken de pestkop aan. In september 2016 knielde Megan Rapinoe tijdens het spelen van het volkslied voorafgaand aan een competitiewedstrijd. Ze toonde zich solidair met American footballspeler Colin Kaepernick. Hij zei: “Ik sta niet op om eer te betonen aan de vlag van een land dat zwarte mensen en mensen van kleur onderdrukt.” Met het knielprotest trapte Megan Rapinoe veel mensen op hun ziel. Via social media ontving ze haatberichten en doodsbedreigingen, de Amerikaanse voetbalbond keurde haar actie af en haar coach steunde haar niet. Het betekende bijna het einde van haar interlandcarrière. Megan Rapinoe is een fel tegenstander van Donald Trump vanwege zijn beleid waarbij groepen van de samenleving uitgesloten worden. In 2019 veroorzaakte ze een rel toen een interviewer vroeg of ze na een nieuwe wereldtitel op het Witte Huis gehuldigd wilde worden. Zij antwoorde: “I’m not going to the f***ing White House”.
Het autografische boek vertelt het verhaal van Megan Rapinoe in chronologische volgorde. Van de eerste bal die ze trapte tot en met het behalen van de WK-titel in 2019. Het boek bevat zeventien hoofdstukken. Elk hoofdstuk beschrijft een periode uit haar leven of een bepaalde gebeurtenis. Megan Rapinoe groeide op in een groot gezin in het provinciestadje Redding, een stad in het noorden van Californië. Zij en haar tweelingzus Rachel waren onafscheidelijk en leefden voor het voetbal. Megan Rapinoe kleedde zich als een jongen en had kort haar. Zij was verlegen en teruggetrokken. Rachel trad meer op de voorgrond. Haar ouders steunde hun ambities op het gebied van voetbal. Ze heeft een goede band met haar ouders. Wel zijn er wrijvingen. Haar moeder reageerde geschokt toen zij uit de kast kwam. Ze had geen morele bezwaren maar vond dat ‘gay zijn’ het leven moeilijk zou maken. Gedurende zes weken sprak zij niet met haar vader vanwege zijn stem voor Donald Trump. Haar oudere Brian was haar grote voorbeeld. Brian gaf Megan en haar tweelingzus voetbaltraining. Brian raakte verslaafd, belande in de gevangenis en sloot zich aan bij een bende. In totaal zat hij zestien jaar straf uit waarvan de helft in eenzame opsluiting. Over Brian zegt zij: “toen Brian aan de drugs raakte, verloren we niet alleen hemzelf, maar ook onze herinneringen aan hem.”
Megan Rapinoe kreeg te maken met veel tegenslag. Door een slepende knieblessure kon zij twee jaar niet spelen. Haar Europese avontuur bij de Olympique Lyonnais mislukte. Zij had geen enkele klik met haar coach en teamgenoten en voelde zich erg eenzaam. Ook met de inmiddels vertrokken bondscoach Jill Ellis, coach van het Amerikaanse team onderhield zij een moeizame relatie. Teamdenker Jill Ellis kon moeilijk omgaan met de uitgesproken standpunten van Megan Rapinoe. Megan Rapinoe belandde op de reservebank of maakte tijdelijk geen deel uit van het nationale elftal. Ze kon hier moeilijk mee dealen en reageerde vaak impulsief en opstandig. Sinds haar verloving met Amerikaanse basketbalster Sue Bird is zij mentaal veel stabieler. Sue Bird houdt haar regelmatig een spiegel voor waardoor zij haar focus behoudt op het leveren van topprestaties.
Één leven, voetbalicoon en activist is een boeiend levensverhaal over een inspirerende en moedige vrouw met een winnersmentaliteit. Zij levert een belangrijke bijdrage aan de strijd voor een rechtvaardiger samenleving. Megan Rapinoe zoekt de confrontatie. Ook met de lezer. In het eerste hoofdstuk schrijf zij: “Je hebt maar één leven. In dit boek vertel ik mijn verhaal. Door dit verhaal te vertellen hoop ik ook een vraag te stellen. Namelijk: “Wat ga jíj doen?” Megan Rapinoe komt authentiek over. Het boek is makkelijk leesbaar door vlotte schrijfstijl en beeldend taalgebruik. Het boek is geschikt voor alle voetballiefhebbers en iedereen die maatschappelijk betrokken is.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
