Figurant speelt oude bekende van de mat
[Recensie] Inspecteur Paul Vegter staat op het punt om in het huwelijk te treden met zijn veel jongere collega Renée als hij daags daarvoor op zijn werk een dreigbrief ontvangt.
“Ik ga iets rechtzetten klootzak. Dit is de eerste waarschuwing”
In eerste instantie neemt Vegter de dreiging niet zo serieus, maar dat verandert als hij een nieuwe brief krijgt waarin ook zijn aanstaande echtgenote wordt bedreigd. Zowel Paul als Renée tasten in het duister van wie de dreigingen afkomstig is. Als niet lang daarna een aanslag wordt gepleegd op hun huis besluit de hoofdinspecteur van politie dat zij bewaakt worden zolang de dader nog vrij rondloopt. Ondanks dat Vegter zelf het slachtoffer is, mag hij toch het onderzoek leiden naar de daders van de aanslag. En de tijd dringt, want hij wil de zaak nog voordat hij gaat trouwen rond krijgen.
Een vorm van verraad is het zevende deel uit de poitiereeks rondom inspecteur Vegter. Hoewel het verhaal an sich een stand allone is, verwijst schrijfster Lieneke Dijkzeul toch vaak naar eerdere delen. Het kan daarom geen kwaad – en is zeker geen straf – om de vorige delen ook te lezen.
Behalve de dreiging aan het adres van Paul en Renée en de vraag wie daar achter zit, kent Een vorm van verraadnog een tweede verhaallijn. De driejarige Jayden is van een balkon naar beneden gevallen. In eerste instantie denkt men aan een ongeluk, maar die gedachte wordt al snel losgelaten.
Een vorm van verraad is een vlot geschreven thriller. Het verhaal kent geen langzame opbouw: vrijwel direct ontvangt Vegter de dreigbrief en is de grote vraag wie daar achter zit en vooral waarom. Jammer is dat het verhaal over Jayden op enig moment wat in het slob raakt. Pas veel verder in het boek begint deze verhaallijn weer te lopen.
Ondanks de heftige gebeurtenissen, een jongetje dat van een balkon valt en de nachtelijke aanslag op het huis van Vegter en Renée, is de sfeer in Een vorm van verraad vrij rustig, kabbelend zelfs. Paul en Renée wonen op het platteland. Dijkzeul deinst er niet voor terug om deze omgeving uitgebreid te omschrijven, waardoor het niet moeilijk is om er een voorstelling van te maken.
“Ze gebaarde om zich heen, nam in dat gebaar alles mee – het weiland, bespikkeld met madeliefjes en boterbloemen, de dotters langs de slootkant, de milde hemel erboven, nog steeds helder maar met in de verte het donderblauw van avondwolken, nu beschenen door de zon.”
Een vorm van verraad is zeker geen oppervlakkig verhaal. Dat komt mede doordat de auteur diepgang geeft aan personages zoals Talsma. De echtgenote van Talsma is nog niet zo lang geleden na een slopend ziekbed overleden. Zij en Talsma hadden mooie plannen die ze na zijn pensionering zouden uitvoeren. Maar het leven liep anders en hij moet dat een plek zien te geven.
De ontknoping van Een vorm van verraad is verrassend, één waarmee alles op zijn plaatst valt en waardoor eerdere gebeurtenissen een andere invalshoek krijgen. Duidelijk is wel dat dit niet het laatste deel is van de Vegter-serie. Fijn!
“Thuis wachtte Renée en hij zou moeten omkeren en het haar vertellen. Maar hij liep verder over de rechte, lege weg, al wist hij niet waarnaartoe.”
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
