"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Een zondagskind

Zaterdag, 12 december, 2020

Geschreven door: Tana French
Artikel door: Jan Koster

Te dik en niet spannend

[Recensie] Een zondagskind van Tana French heeft de kwalificatie literaire thriller meegekregen. Het is altijd maar de vraag waarom een spannend bedoeld boek dat etiket krijgt, maar de uitleg die mij het meest aanspreekt is dat het een ordinaire marketingtruc is. Een spannend boek kan goed geschreven zijn, maar het is dan niet meteen literair. Literatuur kan spannend en plotgedreven zijn maar dan is het niet meteen een goede thriller. Sommige schrijvers slagen erin om een balans te vinden, bij anderen slaat de weegschaal door naar de ene of de andere kant. In dit geval is er ook een soort evenwicht, maar niet in positieve zin. Literair is Een zondagskind onder de maat en spannend is het ook al niet.

Toby, het zondagskind

Waar gaat het om? Het zondagskind is Toby Hennessy, althans zo introduceert hij zichzelf. Als je zijn motivatie leest is dat wel begrijpelijk. Er komt een abrupt einde aan als hij na een slechte dag op het werk met vrienden in de kroeg belandt en te veel drinkt. In plaats van naar zijn vriendin te gaan gaat hij naar zijn eigen huis. Geen goede keuze. In de nacht wordt hij wakker van rumoer; inbrekers. Hij gaat hen te lijf met een kandelaar maar delft het onderspit. Zwaar toegetakeld belandt hij in het ziekenhuis.

De eerste maanden daarna verlopen onrustig door de emotionele naweeën. Dat verandert als Toby de kans krijgt om in te trekken bij zijn oom Hugo die terminaal ziek is. Zijn vriendin Melissa gaat met hem mee. Tijdens een routineus familieweekend komt er een einde aan de relatieve rust. In een boom in de tuin wordt een schedel ontdekt. De politie maakt er meteen maar een moordzaak van waarbij ongeveer iedere bezoeker van Ivy House een potentiële verdachte is.

Kookboeken Nieuws

Trage aanloop, nog trager vervolg

We zijn dan al op ruim een derde van dit boek van bijna 500 pagina’s. Inderdaad, het tempo ligt laag, French neemt alle tijd voor de aanloop naar een hopelijk spannend vervolg. Maar helaas. Het tempo lijkt alleen nog maar lager te komen liggen. Ter illustratie: het slachtoffer is een bekende van de belangrijkste personages. French heeft tientallen pagina’s nodig om de kwalijke kanten van deze persoon te schetsen en daarmee een mogelijke dader van een motief te voorzien.

Wel zijn er veel plotwendingen die tot in detail worden ontrafeld. Daarin zit het enige werkelijk interessante aspect van Een Zondagskind. In hoeverre is Toby, hoofdpersoon en verteller betrouwbaar? Hebben de klappen die hij heeft gekregen zijn beoordelingsvermogen aangetast of was hij daarvoor al iemand die je niet op zijn woord kon geloven?

Jammer, want de setting is prima, de gepleegde misdaad heeft de potentie om te resulteren in een spannend verhaal waarbij je benieuwd bent naar de afloop. De verschillende plotwendingen horen erbij maar hoeven het niet per se te vertragen. Bij Een zondagskind is dat anders. Op een gegeven moment ben je helemaal suf geluld, snak je naar het einde, en is de interesse naar de ontknoping tot een minimum teruggebracht.

Eerder verschenen op JKLeest