Tweekoppige coming of age
[Recensie] We waren erbij toen Yannick Ottoy twee jaar geleden in Gent de Bronzen Uil Publieksprijs kreeg voor Drang; Inge Schilperoord ging toen met de Bronzen Uil lopen voor Muidhond. De winnende titels bleven hangen, maar geen van beide boeken hebben we tot nog toe gelezen… Tijd om iets goed te maken, dus.
Nu staat Ottoy er weer met En toen werd het zwart. Of moeten we zeggen dat dit tweede boek zijn echte debuut is? Aanvankelijk was dit namelijk het verhaal waarmee hij de schrijfwedstrijd Manuscripting won en aan boord gehesen werd bij uitgeverij Manteau. Toch werd Drang zijn officiële eersteling voor het grote publiek. En toen werd het zwart werd herwerkt en is nu een volwaardige roman.
De achterflap van dit boek doet een coming of age verhaal vermoeden. Twee hoofdpersonages ontmoeten elkaar op een nieuwe school en zullen op elkaar aangewezen zijn: “Hij: dat is Noah, een kleurenblinde jongen die van sterren en fietsen houdt. En zij: dat is Alizée, een Rwandees meisje dat gevlucht is voor de genocide in haar land.” Dat een kleurenblinde jonge bevriend raakt met een Afrikaans meisje is op zich al goed gevonden, maar Ottoy graaft dieper. De Rwandese genocide contrasteert dan ook enorm met de burgerlijke omgeving waarin Noah opgroeide. Terwijl voor hem een verhuis van Ronse naar Deux-Acren een groot keerpunt in zijn jonge leven is, heeft Alizée met een heel andere vorm van emigratie te maken gehad. Noah wordt haar hulplijn bij moeilijk huiswerk. Zij is op haar beurt een buffer voor Noah om de vier andere, tot pesten geneigde jongens in de klas op een afstand te houden.
Het verhaal volgen we vooral vanuit de focalisatie van Noah. Door zijn kleurenblindheid ervaart hij de wereld anders en probeert hij voortdurend een greep te houden op de dingen. Hij raakt gefascineerd door sterren en het heelal, door wielrennen. IJverig studeert hij zijn lessen en wanneer hij ’s nachts door onrust bevangen wakker wordt, herhaalt hij wat hij weet. In het middelbaar houdt hij de touwtjes minder strak in handen. Een vaste vriendin heeft hij niet en ook studeren verloopt minder doelgericht. Alleen op vestimentair vlak blijft hij nauwgezet, doordat hij in kledingwinkels de kleren van de paspoppen koopt. Met Alizée heeft hij echter geen contact meer, zij is naar een internaat gegaan om haar Nederlands te verbeteren. Wanneer hij haar na zijn laatste middelbare schooldag opnieuw ontmoet, verandert er iets.
Dit boek charmeert vooral door de mooie beschrijvingen en door de karakterisering van de hoofdpersonages. Een Noah ken je al, een Alizée wil je leren kennen. Clichés worden vakkundig vermeden, hoewel er soms wel mee geflirt wordt. Sommige beschrijvingen kan je zo in een notitieboekje overschrijven, andere zinnen vertragen het verhaal af en toe te veel. Toch zouden er meer van dit soort verhalen gepubliceerd mogen worden in Vlaanderen.
—
Eerder verschenen op http://www.cuttingedge.be/
