Sprookjesachtige stilte
[Recensie] Ineke Riem is zo’n zeldzame schrijver die verschillende genres beheerst: romans, korte verhalen en poëzie. Fantasii.
Eén van mijn favoriete gedichten hieruit is Weideboek, waarin de wei is gepersonificeerd:
“Mijn moeder is een slingerende dijk tussen de weilanden.
Mijn vader hoog en wijd en leeg. Ik ben opgevoed door bomen en kreken.
Ik versta verschillende ritseltalen goed tot zeer goed.
Wind en ruimte spreek ik vlekkeloos. (…)”
Inmiddels heb ik de gewoonte ontwikkeld om gedichtenbundels minstens twee keer helemaal te lezen. Het maakt uit op welk moment je iets leest. Wat me de ene keer erg aanspreekt, vind ik een andere keer niet zo interessant. Vaak vind ik bij herlezing mooie zinnen waar ik de eerste keer overheen had gekeken. Ik maak ezelsoren bij gedichten die ik mooi vind en onderstreept soms een zin met potlood.
Er zijn verzen waarvan ik vermoed dat ik te weinig voorkennis heb om ze te begrijpen, bijvoorbeeld als ze slaan op klassieke mythologie. Dan zou je eigenlijk moeten opzoeken hoe dat verhaal ook alweer ging, maar daar ben ik meestal te lui voor. Het is leuker als ik de verwijzingen meteen herken, wat wel lukt bij een gedicht waarin allerlei kinderboeken zijn verwerkt, met een kleine kapitein, Madelief en een juffrouw met snorharen.
Te veel luiheid kan ik me echter niet veroorloven, want deze gedichten vragen om aandachtig lezen, zo veel zit erin.
“Na honderd jaar mediteren werd ze tintelend wakker.
De stilte spoelde juist aan op de Egelantiersgracht.”
Zo begint een beeldend, sprookjesachtig gedicht dat zich in de toekomst afspeelt. Volgens mij gaat het over een zee van stilte die plotseling Amsterdam overstroomt. Die stilte is een terugkerend thema.
Dit boek leg ik ook op mijn nachtkastje, want ik ben er nog lang niet in uitgelezen.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
