Een leven in achttien jaar
[Recensie] Een jongeman staat stoer op de omslag van het boek, handen in de zakken, één been gestrekt, de ander gebogen, losjes rustend op een rots. De foto is echter zodanig bewerkt dat zijn figuur zich donker aftekent tegen de lucht op de achtergrond: avondrood, kan je niet anders denken na het lezen van zijn verhaal. Ook zijn hoofd is donker, niet herkenbaar. Of het Fedde uit de titel is of een model, dat wordt niet nader toegelicht.
Maar in de tekst krijgt deze jongen een gezicht, getekend door hemzelf en zijn moeder. En dat is ook meteen de reden waarom het boek geschreven is. Fedde heeft tijdens zijn ziekteproces de wens uitgesproken, en opgeschreven, dat hij een stem wilde geven aan degene om wie het gaat als er een dodelijke ziekte in het spel is. In zijn geval een fatale vorm van lymfklierkanker, gediagnosticeerd in 2007. Hij merkt op dat het bij het sterven van jongeren vaak gaat over de nabestaanden, maar nooit over de jonge patiënt zelf. Hij wil zijn verhaal vertellen, en begint daarmee in een schrift dat hij vol schrijft met zijn gedachten en gevoelens. Zijn moeder maakt voor hem waar dat zijn verhaal postuum verteld wordt en vult het aan met haar eigen relaas. Zij verliest immers haar enige kind en is ook duidelijk op zoek naar verwerking van haar verdriet.
Moeder en zoon slagen er beiden in voelbaar te maken hoe het is als een dergelijk drama een gezin treft. Jammer is wel dat door het gekozen perspectief van deze twee gezinsleden het verhaal soms dubbel wordt verteld. Dat is zinvol als het om beider uiteenlopende gevoelens gaat, maar storend als je twee keer dezelfde feitjes krijgt voorgeschoteld over een gezamenlijke reis naar Engeland. Zowel moeder als zoon beschrijft in detail het ontbijt in de pub. Maar de eenzaamheid van het naderende einde van de één en de onmacht die daarmee gepaard gaat van de ander zijn op momenten indringend verwoord.
—
Eerder verschenen in Hematon Magazine
