Dit is geen sprookje
[Recensie] “Een moment vroeg hij zich af of hij eigenlijk wel bij de mensen wilde horen, met hun regels en afspraken.” De kennismaking van Flin met de mensensoort verloopt niet bepaald vlekkeloos. Maar ja, hij is hoteldebotel op een meisje.
Flin is als baby door twee arenden bij zijn ouders vandaan geplukt, die nietsvermoedend een dutje lagen te doen in het bos. Het verhaal begint op het moment dat Fin vijf jaar is en het nest verlaat om eigen benen te staan. Want vliegen lukt niet. Gelukkig is daar de dubbelhoofdige dwerg Mono die hem leert te overleven in het woud. In de buurt van een dorp ziet hij een wezen zoals hij zelf, over wie Mono wel eerder vertelde. Het is een mens. Ze heet Solange en Flin is op slag verliefd op haar. Daarbij heeft hij sterke concurrentie van een eenhoorn, die in Solange eveneens zijn toekomstige levenspartner ziet.
Nadat het meisje is ontvoerd door een draak, weet het merkwaardige gezelschap Solange te vinden en volgt haar terug naar het dorp. Sommige wantrouwende dorpelingen zien in Flin een duivel en onder aanvoering van de dominante oom van Solange, wordt hij ter dood veroordeeld. Het komt er niet van want met veel list en bedrog weet Flin de dorpelingen voor zich te winnen. Zo slim zijn die mensen nou ook weer niet.
Flin of de verloren liefde van een eenhoorn is in vele opzichten net zo merkwaardig als de titel. Dat begint met het mysterie rond de auteur. Henry Lloyd is het pseudoniem van een auteur over wie de uitgeverij niet meer kwijt wil dan dat hij ervoor heeft gekozen zijn naam niet bekend te maken. Voor dit ‘debuut’ kreeg hij een werkbeurs van het Letterenfonds wat doet vermoeden dat het om iemand van naam gaat. De illustraties zijn van ene Laurens Rawie, en lijken zo sterk op het werk van Daan Remmerts de Vries, dat het bijna niet anders kan dan dit zijn project is. Hij werkte al vaker onder pseudoniem.
Het is nieuwsgierigmakend maar maakt voor de beoordeling van het boek natuurlijk niet uit, misschien is dat ook precies de bedoeling van de auteur. Flin is namelijk een fantastische liefdesgeschiedenis dat geen sprookje mag heten. “Dit is geen sprookje. En dat gaat het ook niet worden”, zegt Mono. Geen ‘lang en gelukkig’ want er gebeuren altijd dingen die je niet verwacht. “De prins verliest zijn haar en hij krijgt kiespijn of hooikoorts.” Toch wordt er toegewerkt naar een blijmoedig einde waarin ook de eenhoorn de liefde vindt.
In een huppelende stijl worden terloops grote thema’s behandeld. Over vriendschap en liefde, jaloezie en verraad, leiderschap en volgzaamheid en het is uiteindelijk vooral een reflectie op de mensheid. Flin moet kiezen of hij bij die mensen wil horen, die in hem aanvankelijk een afstotelijk wezen zien. Niet alle mensen zijn slecht maar hij vindt ze niet bijster slim. Is hij echt één van hen en wat betekent dat dan? Betekent zijn liefde voor Solange niet gewoon dat hij een mens is? Ze kiest immers voor hem en niet voor de eenhoorn?
Wie hij ook is, die Henry Lloyd kan schrijven. Een aangename verrassing, deze maffe maar fantasierijke en gelaagde fabel.
—
Voor het eerst verschenen op Jaapleest
