“Ik wil de mensen niet per se waarschuwen met mijn roman”
[Leesclubavond] “Ik wil de mensen niet per se waarschuwen met mijn roman Furore. Ook is het geen politieke roman. Zoveel invloed hebben boeken niet meer. Het gaat me er vooral om de toekomst in contrast te zetten met de wereld rond 1900 door de verbeeldingskracht in te zetten.” Aldus Christiaan Weijts tijdens DLVAlive van 29 april 2021.
Ik schreef eerder in mijn recensie over Furore: “Voor filosofisch en wetenschappelijk ingestelde schrijvers lijkt het een straf dat je in ons land voornamelijk wordt gerecenseerd door literatuurwetenschappers. Hen gaat het minder om ideeën maar vooral om een mooi verhaal met mooie zinnen. Misschien dat daarom de meeste Nederlandse literatuur gaat over egodocumenten die worstelingen met ouders, verkeerde vrienden of juist geen vrienden, ontluikende seksualiteit en vooral het geloof als onderwerp hebben. Persoonlijke ellende verkoopt, ideeënromans nee, dat vinden we lastig. Christiaan Weijts (Leiden, 4 mei 1976) is zo’n schrijver die ideeënromans aflevert.”
Op donderdag 29 april sprak ik bij DLVAlive met Weijts over zijn laatste roman Furore. Eerst hield Weijts een korte lezing over zijn roman. Aan de hand van foto’s van Parijs en Schoorl en diverse schilderijen vertelde hij over de vriendschap tussen Picasso en de Nederlandse journalist Tom Schilperoort, een vriendschap die een grote rol speelt in zijn roman. Daarna startte het gesprek.
“Ik wil ook gewoon mooie verhalen vertellen,” aldus Christiaan Weijts.
Weijts studeerde van 1994 tot 1999 Nederlands en literatuurwetenschap aan de Universiteit Leiden. Hij is columnist in NRC en de Groene Amsterdammer. Hij woont en werkt in Den Haag. Weijts’ debuutroman Art. 285b, waarvan de titel verwijst naar het stalking-artikel in het Nederlandse Wetboek van strafrecht, verscheen in 2006. Art. 285b. werd vrijwel unaniem lovend ontvangen, en leverde hem nominaties op voor zowel de AKO Literatuurprijs als de Gouden Uil.
Tijdens het gesprek kwam ook zijn voorlaatste roman Het valse seizoen veel ter sprake. Net als in Furore waarschuwt Weijts in deze roman voor een “wereld waarin we de grote gemeenschappelijke verbanden zijn verloren.” “We zijn dolgedraaid in een systeem van steeds meer produceren en consumeren.” In Het valse seizoen ziet hij muziek en de andere kunsten nog als bron van bezieling en verbinding. In Furore lijkt het of Weijts religie in de vorm van een milde vorm van Islam als een optie presenteert. Kiest Weijts voor een religieuze oplossing?
“Ik zeg zeker niet dat we nu ons allemaal tot de Islam moeten bekeren, maar we missen bezieling. Bij de Soefi’s ken je ‘Isan’, dat is een bepaalde houding die betekent het goede, het mooie doen, of te wel leven met bezieling. […] Ik denk toch dat ik niet in staan ben om zonder religieuze gedachten te zijn.”
—
Eerder verschenen op youtube
